ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δέν είμαι καλά.Δέν βρίσκω ευχαρίστιση πούθενα πλέον.Προσπιούμαι οτι νοιάζομαι οτι κάτι με ενδιαφέρει ή με ενθουσιάζει.Δέν ξέρω πλέον αισθάνομαι οτι δεν με γνωρίζω.Έχω πάντα αυτο το ανυπόφορο αίσθημα του ΚΕΝΟΥ.Τόσο που οσο και αν το μισώ φοβάμαι να το αποχωριστώ.Καποιές φορές με πιάνουν κάτι πόνοι στην καρδιά...μια θλίψη τοσο δυνατή που με καθηλώνει με κάνει να νιώθω οτι χάνω τον ελεγχό,οτι ειμαί αβοήθητος.Έτσι κάνω τα πάντα για να επιστρέψω στο ΚΕΝΟ γιατί τουλάχιστον αυτο εχω μάθει να το ανέχομαι.Είμαι 20 χρονών και νιώθω γέρος..Απλά κάνω υπομονή περιμένοντας μια εξήγηση που δεν νομίζω να έρθει ποτέ.ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!.Δεν ήμουν έτσι αλλά φοβήθηκα και προσπάθησα να με αλλάξω για να μην ξεχωρίζω.Πως είναι δυνατόν να κάνεις τα πάντα για να γίνεις αποδεκτός και όταν τα καταφέρεις μετά απο χίλιες καταπιέσεις και ψέματα να αισθάνεσαι πιο μόνος απο ποτέ.Νιώθω ξένος και οχι μόνο με τους υπολοίπους αλλα με τον εαυτό μου.Με βρήκα σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου και με πίεσα τοσο πολυ να αλλάξω γίνοντας κάποιος άλλος πιστεύοντας οτι έτσι δεν θα ξαναέμενα ποτέ μόνος που πλέον μετά απο τόσα χρόνια δεν με γνωρίζω δεν είμαι σίγουρος αν έμεινε κάτι πίσω απο αυτή την μάσκα.Τι πρέπει να κάνω??Το ξέρω οτι χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν τολμώ να το παραδεχτώ σε κανέναν(ούτε στον εαυτό μου).Προσπάθησα να κάνω μια συζήτηση με την μάνα μου αλλά την απέφυγε λέγοντας οτι στα 21 σου θα βρέις τις απαντήσεις , οτι ακόμα είμαι στην εφηβεία και ότι όλοι έχουν περάσει τα ίδια.Νιώθω οτι αν φωνάξω δεν θα ακουστέι τίποτα οτι δεν έχω φωνή.Όλη μέρα κουρασμένος χωρίς να έχω κάνει κάτι και μέσα στις ενοχές.Εγινά ότι μίσησα.