ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και λιγες μερες ορκιστηκα και καταλαβα ποσο ανουσια ειναι η τελετη ορκωμοσιας.Εκτος το οτι τα ονοματα λεγονταν 5-5 σε φαση αντε να τελειωνουμε,ο πρυτανης δεν παρευρεθηκε και οτι ολες ηταν ντυμενες λες και πηγαν στα μπουζουκια,ατομα απο το ετος μου που ειχαμε ενα γεια μου στειλαν κατευθειαν στο φμπ τι θα φορεσω και πως αισθανομαι και οτι ειναι το καλυτερο πραγμα στο κοσμο και να τους πω επακριβως τα σχεδια μου για το μελλον πραγμα που με αγχωσε ακομα περισσοτερο.Προσωπικα νοιωθω τοσο διαφορετικα και ισως λιγο θλιψη που τελειωσε η φοιτητικη μου ζωη αλλα αυτο που με πονεσε πιο πολυ απο ολα ειναι το γεγονος οτι δεν ειχα διπλα μου καποιον....Ειμαι 23 χρονων και βλεπω συνομιλικες μου που εχουν καποιον να τις φροντιζουν να τις σκεφτονται να κανουν σχεδια για το μελλον μαζι με τον ανθρωπο τους!Στην δικη μου ορκωμοσια,δεν ηρθε σχεδον κανεις απο το φιλικο μου περιβαλλον...μου ειπαν φτηνες δικαιολογιες(καποιες οντως δεν μπορουσαν και το κατανοω αλλα το οτι εχουν καποιες μαθημα που δεν ειναι υποχρεωτικο και δεν ερχονται ειναι απαραδεκτο απ τη στιγμη που κανουμε παρεα χρονια)...ενταξει δεν ηταν υποχρεωμενες να ερθουν θα μου πειτε αλλα οσο να ναι με πληγωσε καπως...ναι ξερω ξερω...μη μου πειτε και εσεις:σημασια εχει οτι πηρες πτυχιο μη σε νοιαζει τιποταααα!!Να σας πω κατι?περασα μια φοιτητικη ζωη που εκανα ενα σωρο παρεες(εν τελει αξιζαν?!αυτο το λεω οχι μονο για το οτι δεν ηρθαν αλλα γενικοτερα) ειμαι παθιασμενη με το αντικειμενο μου,τελειωσα με πολυ καλο βαθμο εκανα ταξιδια και οντως δεν με ενοιαζε τιποτα!Εν τελει,ειμαι και εγω ανθρωπος και με νοιαζουν πολλα πλεον.Με ποναει που δεν εχω μια σχεση που να μοιραζομαι αυτη τη χαρα και ανησυχια,να εχω καποιον να με αγκαλιαζει και να μου πει ολα καλα θα πανε!Μην βιαστειτε να με κατακρινετε σας παρακαλω!Μια ζωη ημουν δυναμικη δεν με ενοιαζε τιποτα εφτασα ψηλα στο αντικειμενο μου εχω γνωρισει ατομα στο τομεα μου που με βοηθανε για πρακτικες και εχω ηδη ενα καλο βιογραφικο για μεταπτυχιακο εξω οπου παιζει να παρω και υποτροφια.Αλλα,το βραδυ οταν γυρναω σπιτι με πιανει ψυχοπλακωμα ρε παιδια!καθε βραδυ με το αρκουδακι μου αγκαλια κοιμαμαι!αλλα σαν την ανθρωπινη επαφη δεν εχει!και δεν ειναι το σεξ αυτο το βρισκεις ευκολα πλεον οπως και να κανεις μια σχεση.το θεμα ειναι να βρεις καποιον ο οποιος να σε νοιαζεται και να σε φροντιζει!αυτο μονο!ισως πιστευετε οτι ειμαι νεα και οτι τζαμπα με στεναχωρουν ολα αυτα!μπορει και να εχετε δικιο και εγω τοσο καιρο αυτο ελεγα αλλα το κενο στη ψυχη μου γιατι δεν το καταλαβσαινει?!Υ.Γ. αυτους που μου λενε οτι θα παω στο εξωτερικο και θα γνωρισω το αλλο μου μισο, οτι θα περναω τελεια και οτι θα λυθουν ολα δια μαγειας(κ μαλιστα απο ατομα που δεν εχουν παει ποτε εξωτερικο)εχω να πω οτι υπαρχουν απιστευτες δυσκολιες και θα χω προβλημα προσαρμογης και μεχρι να μπορεσω να σταθω στα ποδια μου ισως χρειαστει και χρονια και ουτε μπορω να ελπιζω οτι στη χωρα που θα παω θα βρεθει ο πριγκηπας με το ασπρο αλογο.Η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια...αλλα πεθαινει...γιαυτο καλυτερα να μην ελπιζω γιατι θα απογοητευτω ακομα περισσοτερο. Ελπιζω να καταλαβατε τι εγραψα,τα γραφω καπως συγκεχυμενα χωρις νοημα.δηλαδη αυτη την εντυπωση εχω.Ειμαι κ λιγο ταραγμενη σημερα...Ευτυχως σε αυτη τη στιγμη της ζωης μου ειχα την οικογενεια μου που μου σταθηκε οικονομικα και συναισθηματικα καθ ολη τη διαρκεια των σπουδων μου!Α, και ελπιζω να μη με κραξετε και πολυ αλλα ρε παιδια κακο ειναι να θελω τοσο πολυ καποιον διπλα μου?δεν ειναι οτι δεν εχω αυτοπεποιθηση ή οτι δεν ειμαι δυναμικη και θελω καποιον να στηριχτω ή οτι απλα ζηλευω γιατι βλεπω τις φιλες μου(γιατι αυτο μου λενε καποια ατομα του κοντινου μου περιβαλλοντος)απλα ειναι μια αναγκη που δεν ξερω πως να το εξηγησω!Σκεφτειτε να σκεφτεστε τη φοιτητικη σας ζωη και να συμπεραινετε οτι δωσατε τοσα πολλα συναισθηματα και εισπραξατε κοροιδια μονο ή εγωισμο και οτι ισως τελικα επρεπε να κανατε υπομονη ή σας αξιζαν καλυτερα?.ε καπως ετσι νοιωθω και εγω.Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο!περιμενω καποιες αποψεις σας(μη με τρολαρετε σας παρακαλω)