ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Tι κάνεις οταν θες να γκρεμίσεις τα τείχη σου αλλά πλέον είναι πολύ αργά???Μετά απο μια χρόνια κατάθλιψη εφτιαξα τείχη γύρω μου και μέσα μου γιατί δεν άντεξα άλλο την θλίψη ,τον φόβο και την απόγνωση.Μπλόκαρα όλα τα παραπάνω συναισθήματα όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν επίσης όλα τα χαρούμενα συναισθήματα.Εδώ και χρόνια είμαι ένα άδειο σώμα.Αυτό που με ανησυχεί είναι οτι πλέον έχω αρχίσει και συνηθίζω ,οτι δεν ψάχνω μια έξοδο.Βολεύτηκα μέσα στο κελί μου και τώρα ένα κομμάτι μου δε θέλει να το αφήσει.Αποξενώθηκα απο τον εαυτό μου και έγινα πιόνι.Μια μαριονέτα που όσο και αν θέλει να κλάψει δε μπορεί.Ολοί νομίζουν οτι είμαι δυνατός αλλά η αλήθεια ειναι οτι είμαι χίλια κομμάτια.Η καθημεριντητά μου έχει γίνει ανούσια για το οτιδήποτε και αν κάνω πρέπει να το υπεραναλύσω και τελικά να καταλήξω στο συμπέρασμα οτι θα το κάνω με το ζόρι.Αυτό γιατί δεν με γεμίζει κάτι και όλα μου φαίνονται μια υποχρέωση.Θέλω να κάνω το επόμενο βήμα τώρα που είμαι ακόμα μικρός(20 χρονων) και να βγάλω απο πάνω μου αυτό το σεντόνι με την σκόνη.Βαρέθηκα απλά να υπαρχω....θέλω και γω να ζήσω.Δεν θέλω να φτάσω 50 χρονών και να μην έχω ζήσει ούτε μια μέρα.Δέν θέλω να έιμαι μεσα στα απωθημένα ,τις ενοχές και τα κόμπλεξ.Το χειρότερο είναι ότι μέσα μου πιστεύω οτι το αξίζω όλο αυτό και οτί δεν θα μπορούσε ποτέ να υπήρξε άλλη κατάληξη για μένα.Δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον κάτι πίσω απο αυτά τα τείχη που να αξίζει να σωθεί.Συγνώμη αν σας κούρασα απλά δεν έχω κανέναν να τα πώ.Τι πρέπει να κάνω????Σας παρακαλώ μια συμβουλή απο κάποιον που έχει βρεθεί στην ίδια θέση θα ήταν πολύ χρήσιμη??