ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω το πόσο πολύ ταυτίζομαι.Έγραφα εδώ ακριβώς τα ίδια στα 18 (3χρόνια πριν) Σα να 'πεσα σε παλιό μήνυμα του εαυτού μου.Γνώριμο το σκηνικό: Είσαι στο σπίτι, νιώθεις κάτι να σε πλακώνει, να σου στερεί τη διάθεση να κάνεις οτιδήποτε. Όλες οι παρέες σου είναι έξω. Κάποιοι σου πρότειναν να βγείτε. Καμία προθυμία όμως.Τι να πας να κάνεις; Άλλοι θα 'ναι με τη σχέση τους, άλλοι θα μοιράζονται τη χαρά που τους δίνει κάποιος. Κι εσύ σκέφτεσαι πότε θα έρθει η σειρά σου κ γιατί είσαι ο μοναδικός που δεν έχει ζήσει καταστάσεις, που για τους άλλους είναι γνώριμες εδώ και χρόνια. Νιώθεις μια τεράστια επιθυμία να μοιραστείς πράγματα, να αφοσιωθείς σε κάποιον. Μια λαχτάρα να έχεις κάποιον δίπλα σου. Κάποιον που θα σε βγάλει απ'τη ρουτίνα κ θα σου θυμίσει πως είναι να γελάς. Νιώθεις να πνίγεσαι. Και βγαίνεις μόνος. Σχεδόν. Έχεις παρέα το mp3 και το Μέτρημα. Ή τα Τσιγάρα Βαριά. Ή το Εν Λευκώ. Βρέθηκε κάποιος να περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματά σου κ ακόμη ένας που τα έντυσε μουσικά, επίσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και ευτυχώς συναντήθηκαν με την ιδανική ερμηνεύτρια. (Ναι, αυτές οι στιγμές δεν είναι ιδιαίτερα όμορφες, αλλά έχουν αναμφίβολα υπέροχο soundtrack)Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω κάποια συμβουλή... Στον εαυτό μου 3 χρόνια πριν θα έλεγα να μιλάει, να μοιράζεται τα συναισθήματά του, να μην απαντάει ένα ξερό 'καλά' όταν ρωτάνε πως είναι. Γενικά να δείχνεις κ να μην κρατάς μέσα σου πράγματα.ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=C0RBC2ja6rI(φοβερό live και εισαγωγή)