ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν το όνειρο της... από πάντα. Όσες προτάσεις και να της είχα κάνει να πάμε κάπου ταξίδι...Εκείνη εκεί.. Εμμονική. «Εγώ όταν θα πάω στο εξωτερικό, θα πάω στο Πάρισι». Αυτό μου έλεγε κάθε φορά που της πρότεινα ένα μέρος να ταξιδέψουμε. Τι κι αν της έταζα διακοπές στη Μάλτα, τι κι αν της έταζα Χριστούγεννα στη Βιέννη. Εκείνη εκεί. Προσφορές από αεροπορικές για διάφορους προορισμούς, καλέσματα φίλων που μένουνε στο εξωτερικό είτε έκαναν Erasmus.. Ποτέ δεν ακολουθούσε. «Εγώ έχω ένα όνειρο», έλεγε και συνέχιζε: «όταν θα πάω στο εξωτερικό, θα είναι στη Γαλλία, στο Παρίσι. Τ’ακούς; Με δικά μου λεφτά, με τους ανθρώπους που θα θέλω, με το πρόγραμμα που θα θέλω. Δε θέλω τουριστικά γραφεία στο κεφάλι μου, ούτε 3 μέρες να δούμε απανωτά πράγματα. Θέλω να τριγυρίζω στους δρόμους του Παρισιού, να πίνω καφέδες σε αυτά τα παραμυθένια καφέ, να διαβάζω βιβλία στα παγκάκια ανενόχλητη, να μυρίζω αυτά τα αρώματα της πόλης..Πες με ρομαντική, πες με όπως θέλεις. Εγώ έτσι θέλω να το κάνω». Κι εγώ περιπαιχτικά να της λέω ότι δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να το κάνει έτσι όπως το θέλει...Και οι μέρες πέρασαν...ίσως οι μήνες.. μάλλον τα χρόνια..! Κι ακόμη, δεν κατάφερε να πάει.. Και την είχα πάντα έννοια μου, κάθε φορά που έβγαζε λίγο χαρτζιλίκι.. Λες να τα καταφέρει; Λες να είναι φέτος η στιγμή αυτή; Και οι μέρες δε βόλευαν, η παρέα δεν ταίριαζε και τα χρήματα τέλειωναν.. Και να σου πάλι, το όνειρο ανεκπλήρωτο. Και χθες, ναι χθες το πρωί ήταν όταν ξύπνησε μουντή. Μουντή. Ή μάλλον φοβισμένη. Και με ρώτησε... «πώς μπορείς να περπατήσεις ξένοιαστα πια στο Παρίσι;»... Και ήταν από τις φορές, που δεν είχα τίποτα να της απαντήσω... ούτε κανέναν άλλο προορισμό να της τάξω...