17.11.2015 | 01:15
Από μικρή θαύμαζα τις συμμαθήτριες μου
Πρόσεχαν την εμφάνιση τους και είχαν απήχηση στα αγόρια. Ίσως κάποιες φορές ευχόμουν να ήμουν σαν εκείνες. Να θέλουν να με κάνουν παρέα πιο πολλά παιδιά, να έχω τις κατακτήσεις τους, να μην είμαι μόνη στο διάλειμμα και να μην κρύβομαι στις τουαλέτες για να φάω. Μεγαλώνοντας, σταμάτησα να θέλω να είμαι κάποια άλλη. Όμως ακόμα νιώθω αόρατη. Γιατί να μην βρίσκει κανείς το γυμνό μου πρόσωπο ελκυστικό? Τόσο πολύ έχουν συνηθίσει στο τέλειο? Γιατί να χρειάζεται να γδυθώ για να τραβήξω την προσοχή τους? Τόσο πολύ απεχθάνονται το αγνό, το απλό, το αθώο? Γιατί να υιοθετήσω συμπεριφορές που δεν μου αρμόζουν για να γίνω αρεστή? Τόσο ξένος τους φαίνεται ο ρομαντισμός?Να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Αυτό