22.11.2015 | 12:29
Σε σενα μιλαω
Σε σενα που χωρισες και τα χεις βαψει οχι μαυρα, αλλα εχεις σκαψει και δεκα μετρα κατω απο το χωμα, εχεις μπει μεσα, και δεν εχεις αφησει καν μια τρυπα για να αναπνεεις. Πνιγεσαι. Σου ριχνουν οι ανθρωποι "επι της γης" σωληνακια, να παρεις καμια ανασα μην σκασεις και συ απλα τα βουλωνεις με τα δαχτυλα σου. Και μου λες οτι ειναι συνειδητη επιλογη σου. Θες να πονεσεις βρε παιδι μου, πως να το κανουμε. Εσυ δεν πονας. Εσυ εχεις βαλθει να πεθανεις. Γιατι? Επειδη σε χωρισε? Δεν ειμαστε στα καλα μας! Για συνελθε, γιατι κατι τυπους σαν εσενα δεν τους εχω σε μεγαλη υποληψη. Τι σου λεω τωρα για υποληψη. Δεν υπαρχουν πλεον αυτες οι λεξεις για σενα. Αυτοσεβασμος, εγωισμος, αυτοελεγχος, αυτοπεποιθηση. Ολες οι "μπαρες" σου εχουν πιασει πατο. Οι αμυνες σου σε εχουν αφησει και παιζουν μπιριμπα. Μη με κοιτας ετσι με αυτο το αδειο βλεμμα του αποβλακωμενου και χαπακωμενου συγχρονως κουταβιου. Θες να σε λυπηθω? Σιγα. Κι εγω εχω χωρισει, οχι μια ουτε δυο. Και? Μηπως ηταν ο ερωτας της ζωης σου?
