ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τι κανεις οταν νιωθεις οτι εχεις αποξενωθει με την καλυτερη φιλη σου? τι της λες οταν σε ρωταει, αλλα η απαντηση δεν ειναι συγκεκριμενη, οποτε κανεις σαν να μην συμβαινει τιποτα? με τρωει αυτο το πραγμα, δεν παει αλλο. πως σκατα θα κανω αυτη την φαση να περασει?ολο αυτο πιστευω, μπορει και οχι, εχει δημιουργηθει ως αμυντικη δικη μου σταση προς αυτην, επειδη οσες φορες εχω προσπαθησει να την συμβουλευσω μου απανταει αντιδραστικα φωναζοντας. δεν πιστευω πως ειναι θεμα εγωισμου, οτι και καλα δεν με ακουει, αλλα απογοητευσης, του οτι δεν θελει την συμβουλη μου και πως ακομα και να της την πω και να την ακουσει ηρεμα, θα κανει λες και δεν την ειπα.. δεν εχω την ψευδαισθηση οτι οι συμβουλες ειναι διαταγες, αλλα τουλαχιστον να κραταει μια πισινη ρε παιδι..ο τροπος μου μαλλον ειναι πολυ λαθος, τα λεω πολυ σταρατα ολα και μπορει να ακουγονται ακομψα στ αυτια της. αλλα την βλεπω να βουλιαζει ολο και περισσοτερο στις επιλογες της που την οδηγουν σε ολο και πιο σαπιες καταστασεις. αποτελεσμα να της εχει πεσει το ηθικο, αισιοδοξια μηδεν και αυτοπεποιθηση στον πατο, χωρις ιδιαιτερο λογο.. στεναχωριεμαι που την βλεπω ετσι και δεν μπορω να κανω τιποτα, γιατι απλα δεν δεχεται αυτα που της λεω. δεν ειμαι ψυχολογος ουτε προφητης, αλλα ως τριτο προσωπο, μπορω να δω πιο αντικειμενικα τις καταστασεις που βρισκεται, και τον τελευταιο καιρο οτι της ελεγα και το αρνιοταν πεισματικα, εχει γινει.. και να προσθεσω οτι ποτε δεν εχει ειπωθει το "στα λεγα εγω" (παρολο π σκεφτηκα πολλες φορες οτι εγιναν τα πραγματα ακριβως ετσι οπως τα πα), για να αντιδραει ετσι σε αυτα που της λεω. τι σκατα ρε παιδια? τι σκατα?