ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο. Αλήθεια το λέω. Μια αγκαλιά θέλω τίποτα άλλο. Κάποιον να με πάρει αγκαλιά και να κοιμηθώ γαλήνια. Τι να σας πω τώρα; Κάτι πρωτότυπο δεν έχω. Άλλη μια εξομολόγηση περί μοναξιάς. Μάλλον δεν υπάρχει η αγάπη... ή αν υπάρχει είναι πολύ καλά κρυμμένη για μένα. Και φοβάμαι. Δε θέλω άλλο να είμαι έτσι... Δε θέλω να είμαι εγώ και ο εαυτός μου. Κι αυτά τα χαζά που μπορεί να είναι πολύ έξυπνα το τύπου "έλα μωρέ βρες εσύ κάτι να σε γεμίζει και κάνε πράγματα για σένα", τα έχω πει χίλιες φορές και σε εμένα και σε άλλους... τα έχω κάνει... Και πάντα τα έκανα. Πάντα είχα εμένα γιατί κανείς δεν έχει αγνά συναισθήματα πια. Είναι πολύ δύσκολο να θέλεις να έρθεις κοντά και όμως να απομακρύνεσαι επειδή οι περισσότεροι γύρω σου σε αηδιάζουν. Όλοι κοιτάζουν αλλά κανείς δεν βλέπει. Τώρα πια όλα είναι ένα κουμπί. Ένα delete ή ένα like. Κι εκεί έξω όλα έχουν γίνει πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι αλλά χυδαία ρομπότ. Και κάπου μέσα σε αυτό το χάος υπάρχει μια ελπίδα ότι κάποιος θα βρεθεί να σε κοιτάξει στα μάτια και να δει την ψυχή σου. Κάποιος που θα πασχίζει όπως κι εσύ γαμώτο. Και που θα νιώθει το ίδιο παράξενος και αλλόκοτος χωρίς να είναι. Πείτε ό,τι θέλετε δε με νοιάζει. Εγώ αυτό θέλω με όλη μου την καρδιά να το βρω και να το ζήσω.