ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπωμε τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρόαγριεύει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέραςμπορεί να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώΑπ’ τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώμόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανόστις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδεςμα...που είναι το φως μου το αληθινό;Επιστρέφω σ’ εσένα ξανά σαν τρελήνα σε δω που θα βγαίνεις την ανατολήΒασιλιά της καρδιάς μου κι απ’ το τατουάζ μουεσύ με πονάς και με καις πιο πολύ.Παντα αυτο το τραγουδι θα μου θυμιζει εσενα. Και μεσα σε ολη μου την ελαφροτητα, εσυ ησουν ο,τι πιο βαθυ εχω ζησει. Τα αισθηματα μου τοτε ηταν τα πιο πληρη και πιο βαθια ως τωρα, αλλα ταυτοχρονα και τοσο φυσικα και καθολου επιτηδευμενα.Αλλα αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι εσυ και γω υπηρξαμε μονο σε εναν αλλο κοσμο, που πλεον εχει πεθανει, και μονο για μια στιγμη.Και ουτε ξερω γιατι τα γραφω αυτα τωρα. Μαλλον επειδη εχω αναγκη να τα πω καπου, αφου η ζωη μου με τραβαει μπροστα αλλα εγω συνεχιζω να προσπαθω να κρατησω μια γευση απ'τα παλια... Τα παλια και τοσο οικεια κι αγαπημενα.Ωχ, δεν εχω τατουαζ παντως!