ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα είχα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μου... Από το γυμνάσιο θυμάμαι τον εαυτό μου να περνάω μέρες ολόκληρες κλαίγοντας, για ανόητους ή και ανύπαρκτους λόγους. Κάποια στιγμή τελειώνοντας το γυμνάσιο το ξεπέρασα και έκτοτε σπάνια έπιανα πάτο ψυχολογικά. Η επόμενη φορά που είχα πιάσει πάτο ήταν μετά από χωρισμό από μακροχρόνια σχέση, κάτι που θεωρώ "φυσιολογικό". Πάει πολύς καιρός από τότε. Τώρα τελευταία, έτσι ήμουν πριν το καλοκαίρι, κλεισμένη στον εαυτό μου επί 1-1,5 μήνα, να μη θέλω να βγω από το σπίτι, να μη θέλω να δω άνθρωπο και να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω, να νιώθω πως βουλιάζω και εντελώς άδεια...Να θέλω να βουλιάξω περισσότερο...Τελικά, μετά από διακοπές με καλή παρέα, κατάφερα να νιώσω πολύ καλύτερα και μέχρι στιγμής ήμουν μια χαρά και αισιόδοξη! Τώρα, τις τελευταίες μέρες, νιώθω πάλι πως αρχίζω να βουλιάζω...έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο...δεν το αντέχω αυτό...Ίσως ένας λόγος να είναι ότι μου λείπει να έχω κάποιον δίπλα μου, μετά από πολύ καιρό που είμαι μόνη μου, ίσως μου φταίνε πολλά στη ζωή μου με τα οποία ως τώρα συμβιβαζόμουν και δε θέλω να συνεχίσω να συμβιβάζομαι... Αλλά δεν είμαι καλά, και μιας και δε μου φταίει τίποτα συγκεκριμένο, δεν μπορώ και σε κάποιον να τα πω να ξαλαφρώσω, να νιώσω καλύτερα. Γιατί τι να του πω; Ότι απλά δεν είμαι καλά; Έτσι; Χωρίς λόγο; Οπότε ένιωσα την ανάγκη να τα πω κάπου, έστω και ανώνυμα!