ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι,ναι ρε παιδια ναι! Με κανατε σαν τα μουτρα σας η μαλλον εγω επελεξα να γινω σαν τα δικα σας. Δεν ξερω. Εγω η περιεργη,η παραξενη,η απομακρη,η προβληματικια,εγω εγινα αυτο που εσεις ονομαζεται φυσιολογικο. Έγινα μια κοπελα που γελάει ψευτικα, ενω δεν βρισκει κατι αστειο,που μιλάει,ενω εκεινη την ωρα δεν εχει κάτι αληθινο να πει,που το παιζει χαρουμενη και ευχαριστη και φιλικη,ενω απλα εκείνη την ωρα θελει να μεινει μονη της,και να κλαψει ναι να κλαψει για την κομματιασμενη της ψυχη και καρδια. Εγινα αυτο που παντα μισουσα και απεφευγα στους ανθρωπους. Ενσωματωσα μεσα μου μια ψευτια,που ακουσα να την λενε κοινωνικότητα. Επρεπε,ομως,επρεπε να γινω ετσι αλλιως,αλλιως πως θα εβρισκα φιλους,πως θα εβρισκα αγορι,πως θα εβρισκα δουλεια. Χωρις ψευτικα χαμογελα,κοπλιμεντα κτλπ δεν πας πουθενα. Ετσι μου μαθαν,ετσι μου εμαθαν οι ανθρωποι της κοινωνιας που ζω. Και εγω απλα με σιχάθηκα, απλα με μίσησα και οσο κι αν προσπαθησα δεν επεστρεψε ποτε ο παλιος μου εαυτός,ο αληθινος. Αν ποτε υπηρξε...