ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε χωρίσει εδώ και ενάμισι χρόνο περίπου, αρκετά άσχημα, ήταν δική του απόφαση και μου είχε ξεκαθαρίσει όσο δεν πάει ότι τελειώσαμε. Από κει και πέρα, ενώ εγώ τον έχω διαγράψει από παντού και δεν του μιλάω, σε γενέθλια και γιορτές μου στέλνει ή και τηλεφωνεί αν αργήσω να απαντήσω, για να ευχηθεί. Εμένα αυτό μου φαίνεται τελείως υποκριτικό αλλά εν πάσει περιπτώσει λέω ένα ευχαριστώ να σαι καλά και από μέσα μου βράζω γιατί ακόμη δεν τον έχω ξεχάσει τελείως, μου έχει μείνει αρκετή πικρία από τον χωρισμό μας το παραδέχομαι, τον αγαπούσα ειλικρινά και είχα κάνει κακώς πολλά όνειρα... Τελοσπάντων πριν μέρες πάλι επικοινώνησε μαζί μου για τα γνωστά χρόνια πολλά, αλλά αδιαφόρησα και ούτε απάντησα. Τώρα αναρωτιέμαι αν τηλεφωνήσω εγώ και γίνει κανένα θαύμα και βρεθούμε και ξαναείμαστε όπως παλιά στις αρχές που όλα κυλούσαν τόσο όμορφα... Προσπαθώ να λογικευτώ και να αυτομαστιγωθώ θυμίζοντας στον εαυτό μου πόσο πόνεσα εν τέλει και ότι δεν χρειάζομαι σε καμία περίπτωση ουδεμία επαφή μαζί του, τώρα πια που έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου και έχω τη ζωή μου σε μια τάξη κατά κάποιο τρόπο... αλλά να.. τυραννιέμαι με διάφορες σκέψεις και υποθέσεις. Είναι και η μοναξιά στη μέση και είναι κακός σύμβουλος. Να κάτσω στ αβγά μου λέτε ή να τηλεφωνήσω έτσι χαλαρά να βολιδοσκοπήσω και σε τι φάση είναι εκείνος-γιατί ποιος ξέρει αν έχει σχέση,τι συμβαίνει στη ζωή του κλπ;