ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν σπουδάζω στην Πάτρα,βρίσκομαι στο 3ο έτος των σπουδών μου και είμαι από την Αθήνα. Όλη η παρέα μου από το σχολείο πέρασε Αθήνα,οπότε και παρέμεινε στην πόλη. Παρ' όλα αυτά κρατάω επαφές με όλα τα παιδιά από την παρέα μας,όλο και θα μιλήσουμε μέσα στην εβδομάδα και θα βρισκόμαστε και μια φορά περίπου κάθε μήνα(είτε ανεβαίνω Αθήνα εγώ,είτε ερχονται καμία βόλτα Πάτρα).Το πρόβλημα μου είναι πως παρ'όλο που διατηρούμε επικοινωνία με τα παιδιά νιώθω πως χάνω σημαντικά πράγματα από την ζωή τους και ότι και εκείνοι χάνουν εξίσου σημαντικά πράγματα από την δική μου.Όπως την συναυλία ενός φίλου με το συγκρότημά του.Ή για παράδειγμα δεν έχουν γνωρίσει ακόμα το αγόρι μου και ούτε ξέρουν και πολλά για το πως γνωριστήκαμε ή άλλες καθημερινές ιστορίες που ουσιαστικά αφορούν ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής κάποιου αλλά είναι από αυτά τα μικρά πράγματα που όταν τα μοιράζεσαι με άλλους δένεσαι μαζί τους.Απλά μου λείπει κάποιες φορές το που πηγαίναμε σχολείο και περνάγαμε όλη την μέρα μαζί ή που μέναμε στην ίδια πόλη και αράζαμε στις καφετέριες με τις ώρες.Οπότε έχω αρχίσει και σκέπτομαι πως ίσως να βρισκόμαστε στο τέλος εποχής με την παρέα μου και ειλικρινά στεναχωριέμαι πάρα πολύ με αυτό!Απλά φοβάμαι πως σιγά σιγά με τον καιρό αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο ως παρέα ίσως το χάσουμε. Σίγουρα και στην πόλη που σπουδάζω έχω γνωρίσει εξαιρετικά άτομα αλλά δεν νιώθω το 'ιδιο που νιώθω για την παρέα μου από την Αθήνα.'Εχει μήπως κανείς καμία παρόμοια εμπειρία με την δικές του παρέες και πως κατέληξε;