ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που πηγαίναμε θάλασσα μαζί... Πέρασε χρόνια μέσα στο παλιό και βρώμικο αυτοκίνητό μου. Όμως την ξαναβρήκα και τη φυλάω σαν να ήταν κάτι πολύτιμο... Βασικά είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω, γιατί μου θυμίζει ό,τι πιο πολύτιμο δεν έχω. Ξέρεις, τότε που με αγκάλιαζες σφιχτά, μου χάιδευες το πρόσωπο με τα δυο σου χέρια, με κοίταζες στα μάτια με εκείνο το βλέμα που με έκανε να νιώθω πως όλος ο κόσμος είναι δικός μου, η ευτυχία και η χαρά και μου ψυθύριζες "είσαι ωραίος"... Μετά μου ζητούσες να σε πάρω αγκαλιά βγαίνοντας από το κύμα στην ακρογυαλιά, "σαν να ήσουν η γυναίκα μου"... Κι εγώ χαμογελούσα κι έλαμπα από πάνω μέχρι κάτω, τόσο που με βλέπαν και χασκογελούσαν οι λουόμενοι γύρω γιατί έβλεπαν πως το "ενδιαφέρον" μου παραήταν ανεβασμένο. Μέσα στο κύμα έλεγες πως έχω πολύ μεγάλο "ενδιαφέρον"...Γιατί να είσαι σηρείνα...; Γιατί!; Δεν ήσουν η γοργόνα μου... Ήσουν μια σηρείνα και παραλίγο θα με έτρωγες ζωντανό... Με ανάγκασες να κανιβαλίσω την ίδια μου την καρδιά, να μαυρίσω την ίδια μου την ψυχή, να "σκοτώσω" τον ίδιο μου τον εαυτό και να γίνω κάποιος άλλος, ξένος, άγνωστος, κρύος, μα πάνω απ' όλα, νεκρός. Απονεκρώθηκα για να επιβιώσω. Και στο σήμερα, δε μπορώ να αποφασίσω ακόμη αν πρέπει να σου πω "σε αγαπώ", ή ένα ξερό ευχαριστώ, επειδή τα χτυπήματα που μου έδωσες με οδήγησαν στο υπεράνθρωπο και το υπερβατικό...Τα μαύρα σου πάνε, συνέχισε να φοράς μαύρα συνολάκια, ή μπλουζίτσες, ή μπουφανάκια. Ειδικά εκείνο το μαύρο μπουφάν που είχες και ήταν σχεδόν ίδιο με το δικό μου, στο σχέδιο. Με μαύρισες. Και το χειρότερο; Σε θέλω. Καμμιά άλλη γυναίκα δε μπορεί να με κάνει να σε ξεχάσω, όπως ήθελα, στόχευα και προσπάθησα. Ακόμη κι αν είναι πολλές... Σε θέλω τόσο που ήρθες σπίτι μου, ενώ το είχα εκφράσει κι εδώ απρόσωπα ως ευχή, χωρίς καν να είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος πως σερφάρεις η ίδια εδώ πέρα κι εγώ δεν άντεξα ούτε να βγω, να σε δω, να σε κοιτάξω, να σου μιλήσω. Με ξαναέκανες δειλό και έφηβο σε κλάσματα του δευτερολέπτου, με την επιστροφή σου στον τόπο του εγκλήματος, ολόκληρο άντρα... Ξέρεις, αν ήσουν μαζί μου, θα ξαναζωντάνευα και θα έβρισκα την ευτυχία και το φως. Όμως ξέρω καλά πως αυτό αποκλείεται να γίνει και πως εσύ ποτέ δεν θα αιστανθείς για μένα, ούτε το 1/1000 από αυτά με τα οποία, για σένα, πλημμύρισε η ψυχή μου τότε, χρόνια ολόκληρα πριν.Θα το ξαναπώ... Σε ξορκίζω, κανέναν άλλον άντρα μην ποτίσεις ξανά τέτοιο φαρμάκι, ποτέ. Εγώ το άντεξα γιατί ήταν γραφτό μου και ξεπούλησα κομμάτια από την ίδια μου την ψυχή για να αποκτήσω γνώμη και δύναμη, άλλοι όμως θα σπάσουν σα γυαλί σε χίλια κομμάτια. Εγώ λύγισα και ράγισα μόνο, παραμένω όπως ήμουν, ο πόνος όμως είναι ίδιος κι απαράλλαχτος, αβάσταχτος δηλαδή. Όσο είναι μέσα μου όμως, είμαι εντελώς άτρωτος σε άλλους πόνους και άλλους ανθρώπους που με τσαλαπατούν. Σε ευχαριστώ, Δ.