ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχες έρθει την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Σύμπτωση; Μήπως διάβασες κατά λάθος κάποια εξομολόγησή μου εδώ; Δεν ξέρω σίγουρα, ξέρω όμως πως ήρθες ξαφνικά ενώ ούτε σε περίμενα, ούτε το φανταζόμουν... Με έπιασες απροετοίμαστο σε μια στιγμή αδυναμίας (ναι, ακόμη κι εγώ, το τέρας της αντοχής, έχω κάποιες στιγμές που δεν φοράω "πανοπλία" και "μάσκα"). Δε βρήκα τη δύναμη να σε υποδεχτώ, να σου ευχηθώ. Ξέρεις, ήθελα να σε αγκαλιάσω. Όχι απαραίτητα να σε φιλήσω. Να σε αγκαλιάσω όμως σίγουρα. Και να σου ζητούσα να κρατήσεις το χέρι μου όπως κάποτε και να περπατήσουμε για λίγο μαζί, να μιλήσουμε, να πάμε για ένα σάντουιτς έξω όπως είχες προτείνει παλιά για κάποιο Σάββατο, ή έστω για ένα καφέ. Ήθελα να μιλήσουμε. Όχι απαραίτητα για εμάς, αφού το εμάς ήταν ένα ψέμμα (σου). Ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια, να διαβάσω την υπόλοιπη αλήθεια, ήθελα να μου πεις, να μου εξηγήσεις... Γιατί; Γιατί είχες κολλήσει μαζί μου και μου την έπεφτες, ενώ δεν με ήθελες; Κι ενώ αντιστάθηκα κιόλας, με κατηγόρησες πως σε έβλαψα, μετά... Πέρυσι, την προηγούμενη παραμονή πρωτοχρονιάς, πάλι ήρθες, όμως είχες να μου πεις μόνο άσχημα πράγματα, κάποια από τα οποία τα άξιζα φυσικά, γιατί τα είχα δημιουργήσει ο ίδιος, όταν κατάλαβα τί γινόταν ακόμη παλιότερα, έτσι ώστε να διαλυθεί η ιστορία "μας". Πέρυσι όμως, μου είχες πει, πως κάποτε με αγάπησες... Δεν το πίστεψα. Αλλά αυτό με συγκλόνισε τόσο, που δε βρήκα ούτε το θάρρος να σε κοιτάξω στα μάτια όταν μου το έλεγες...Ξέρεις ποιος είμαι και που βρίσκομαι. Έλα άλλη μια φορά, όμως μόνη... Έχω ανάγκη να μιλήσουμε χωρίς άλλους και τρίτους. Άλλωστε, κοντά σε μένα, είναι δύο hot προορισμοί για εξόδους και νεολαία και αν δεν με είχαν απατήσει τα μάτια μου, λίγο παλιότερα, σε είχα δει να πηγαίνεις εκεί και με παρέα δική σου... Δεν θα σου την πέσω, δεν σου κρατάω κακία, ξέρω το ρόλο σου και σχεδόν τα πάντα. Θέλω όμως να μου μιλήσεις, να μου πεις την αλήθεια... Να μου χαρίσεις άλλο ένα έμμεσο φιλί από το ποτήρι του νερού σου, να περπατήσεις για λίγο δίπλα μου ξανά σφίγγοντας το χέρι μου... Έχω ανάγκη να σε ξαναδώ. Κι ας ξέρω πως ποτέ δεν θα γίνεις δική μου, όπως κάποτε στη θάλασσα, που μου ζητούσες να "σε πάρω αγκαλιά σαν να ήσουν η γυναίκα μου". "Σαν". Όχι "ΩΣ". Μια λέξη, άλλο νόημα. Αλλά το δέχομαι και αυτό...