ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρήκα σήμερα ένα τετράδιο μου στο συρτάρι της βιβλιοθήκης.Το άνοιξα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Σε κάποια φάση έπεσα πάνω σε κάτι που είχα γράψει πέντε χρόνια πριν : " Να ξέχασω να ζω για τους άλλους. Μια αμνησία στο 4 παρακαλώ"! Στην αρχή γέλασα. Μετά άρχισα να κλαίω. Ακόμα για τους άλλους ζω. Για το παρελθόν. Φοβάμαι να ζήσω για μένα. Φοβάμαι να πάρω ρίσκα. Να κάνω μεγάλα βήματα. Ονειρεύομαι σιωπηλά και φτιάχνω κόσμους στη φαντασία μου. Με πείθω ότι είμαι μια χαρά έτσι. Οι αποφάσεις μου είναι πάντα μετρημένες και υπολογισμένες ώστε να ελαττώνονται οι πιθανότητες αποτυχίας. Για τους άλλους όμως, εκεί δεν κολλούσα. Νόμιζα ότι πρέπει να τα δίνω όλα και ότι θα είναι αρκετό. Αλλά ακόμα και έτσι οι άλλοι έφυγαν. Κι εγώ πονούσα γιατί περίμενα ότι θα προσπαθούσαν όσο κι εγώ. Κι έμεινε μέσα μου η απογοήτευση και ο θυμός. Η νοσταλγία που δε λέει να φύγει. Στη δική μου τη ζωή ακόμη προχωράω με αργούς ρυθμούς. Δεν έχω απαντήσεις. Θα με φάει η απομόνωση δήθεν να ψάχνω τον εαυτό μου. Πρέπει να κάνω λάθη. Γιατί στην τελική ποιος ξέρει τί κάνει; Κανείς. Δοκιμή και σφάλμα είναι η ζωή και ξανά απ' την αρχή. Έτσι λοιπόν, καταλήγω στο ότι τα άκρα δεν είναι ποτέ η λύση. Πρέπει να μάθω να ζω για μένα αν θέλω να μάθω να ζω και με τους άλλους, αυτούς που θα έρθουν, χωρίς να ισοπεδώνομαι...