13.1.2016 | 20:27
Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι,αλλά κυριαρχεί ο φόβος....
Για την ιστορία και όσο πιο περιληπτικά μπορώ...Στην προηγούμενη δουλειά μου είχα δημιουργήσει σχεση με έναν συνάδελφο.Έγιναν διάφορα μεταξύ μας και σε ένα "διάλειμμα" της σχέσης μας αυτός άφησε έγκυο την τότε καλύτερη μου φίλη.Αυτό βέβαια ψυχολογικα με είχε κάνει κουρέλι και δυστυχώς ακόμα το σκέφτομαι και με στεναχωρεί,αν και πάνε πλέον 4 χρόνια από τότε.Είχα χάσει και την δουλειά μου εξαιτίας αυτού,αφού είχε καταλήξει να ανέβει επαγγελματικά και να γίνει προιστάμενος μου και κατέληξε να με απολύσει για διάφορους λόγους.Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα 4 χρόνια κλείστηκα ολοκληρωτικά στον εαυτό μου.Δεν εμπιστευόμουν κανέναν γύρω μου και απομακρύνθηκα από όλους.Πόνεσα πραγματικά πολύ,αλλά δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν.Στο τώρα μου δεν έχω φίλους-ες,αλλά τουλάχιστον κατάφερα και βρήκα δουλειά εδώ και λίγες μέρες.Κρατάω όμως αποστάσεις ασφαλείας από τους συναδέλφους μου,άντρες γυναίκες,με αποτέλεσμα για τους περισσότερους να είμαι η ξυνή,η χαζή και η ηλίθια(αυτά τα άκουσα μια μέρα που άλλαζα ρούχα και δεν με πήραν χαμπάρι ότι ήμουν στα αποδυτήρια)μα ελα μου όμως που κάποιος ανάμεσα τους συνεχώς με "τσιγκλάει" και έχει αρχίσει να μου αρέσει κάπως.Δεν μπορώ όμως να καταλάβω με ποιον τρόπο μπορεί να ενδιαφέρεται για εμένα και δεν θέλω με τίποτα να δώσω δικαιώματα στην νέα μου δουλειά,χώρια του ότι δεν θα ήθελα να ξαναδημιουργήσω την όποιαδήποτε σχέση με συνάδελφο,είτε ερωτική είτε φιλική,πέρα από τα τυπικά της δουλειάς.Από την άλλη ρε γαμώτο έχω ανάγκη από έναν άνθρωπο δίπλα μου,είτε φίλο είτε σχέση και εδώ που έχω φτάσει μόνο μέσα από την δουλειά θα μπορούσα να βρω έστω μια φίλη,αλλά φοβάμαι....συνεχως φοβάμαι κι ας ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι....