ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ είμαι ενα κορίτσι 20 χρονων. Το δικο μου πρόβλημα είναι οτι δε μου αρέσει η ζωή μου πλεον. Μου έχουν συμβεί τοσα πολλά πράγματα και δεν αντεχω άλλο. Απο πέρυσι σπουδαζω αλλά θα εκανα τα παντα για να γυριζα το χρονο πίσω. Δε μπορω να προσαρμοστω σε τίποτα και θέλω να γυρίσω στην πόλη μου. Δεν είναι οτι δε μαρεσει καθόλου η φοιτητική ζωή αλλά πλεον δεν είμαι ο ευατος μου και τα προηγούμενα χρόνια περνούσα καλυτερα. Πριν σπουδασω υπήρχε ένας άνθρωπος που αγαπούσα και αγαπάω πολύ σε σημείο να μην μπορω να ζήσω χωρίς αυτον (δεν εννοώ ερωτικά) και όσο περνάει ο καιρός απομακρυνόμαστε και δεν το αντεχω. Δε θέλω να με ξεχάσει , δε θέλω να τον χάσω. Ισως και γι αυτό δε μπορω να συνηθισω τη νέα ζωή μου γιατί δεν μπορω μακρια του. Δε μπορω να ζήσω και να είμαι χαρούμενη χωρίς αυτον. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε πριν λίγους μηνες που έχασα το μπαμπά μου. Μου λείπει τόσο πολύ και δεν μπορω να πιστέψω οτι δε θα τον ξαναδώ. Δε μπορω να πιστέψω οτι δεν έχω μπαμπά. Δε μπορω αλλο να χανω ανθρωπους που αγαπω. Και επειδή οι περισσοτεροι δε έχουν ζησει κάτι τέτοιο πολλές φορες δε μπορούν να με καταλαβουν. Δε καταλαβαίνουν γιατί είμαι μελαγχολική και στεναχωρημενη. Ξεχνούν τι μου έχει συμβεί. Πλεον δεν έχω κάτι να περιμένω , κάτι να με κανει να χαρω. Ζω απλα για να ζω. Ευχαριστώ πολυ