ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτητην εξορία που μέσα μας φέρνουμε;Μαζί μας κανένας κι η μοναξιάέγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδιαμε τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματαμένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχειθέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτανα μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,όλα τα πλήθη που το κρατούνκαι τώρα διασπώνται, σαν το τίποτανα γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα.Α, τι αθλιότητα περιέχουντα μάτια τής μοναξιάς!Φύγετε τόσο μακριά,που ποτέ να μη συναντήσετε πιατην μονάχην εικόνα σας,καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.