ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έχει λίγο καιρό που έχω επιστρέψει ξανά στο πατρικό.. αναγκαστικά. δεν θα κρατήσει για πολύ..οκ. όμως τι κάνεις όταν ο ίδιος σου ο πατέρας σε κατακρίνει από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς καν να βρίσκεσαι στο οπτικό του πεδίο; και οκ στην αρχή ήταν διαφορετικά..μέχρι που συνηθίσαμε μάλλον και να τα σχόλια για το σύμφωνο, και να η ομοφοβία στο μεγαλείο της. και να τα ρατσιστικά σχόλια για τους μετανάστες "και γιατί δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν;" και άλλες δυο χιλιάδες βλακείες... και κάτσε τώρα εσύ να εξηγήσεις και να θέσεις τις απόψεις σου. αποτέλεσμα δεν του μιλάω καν. τον αφήνω να κάνει τα ηλίθια σχόλια του. τα λέει μόνος του χωρίς κανένα feedback ..νιώθω ότι δεν τον αντέχω άλλο. νιώθω ότι δεν μπορώ να ηρεμήσω όταν είναι σπίτι. να τώρα είναι μέσα στο σαλόνι και γω έχω μουσική για να μην ακούω καν τη φωνή του. ποτέ δεν ήμασταν έτσι. ποτέ δεν είχαμε έντονες διαμάχες ειδικά με τον πατέρα μου. δεν ξέρω αν φταίει το ότι γερνάει - ή ότι γερνάμε και οι δυο- αλλά πραγματικά ντρέπομαι για πάρτι του. ντρέπομαι που είναι πατέρας μου και ντρέπομαι που με μεγάλωσε ένας τέτοιος άνθρωπος που νόμιζα πως είχε αξίες και ιδανικά.