ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τόσο κρύο...αλλά η ψυχή μου που είναι παγωμένη το κάνει να φαίνεται ακόμα πιο δυσκόλο...ο ένας, αυτός που αγαπάω...ο άλλος, αυτός που με αγαπάει..."εκείνος", όπως συνηθίζω να τον λέω, είναι η αγάπη της ζωής μου...ο ένας....ζήσαμε μαζί χρόνια και χρόνια, αγάπης, έρωτα, χαράς και δυστυχίας...αλλά κουράστηκε...θέλει να γεμίσει εμπειρίες....καταφέραμε και το ακατόρθωτο, να είμαστε φίλοι, να βγαίνουμε, να λέμε τα νέα μας...δεν θέλει σχέση όμως...ούτε μαζί μου ούτε με καμία...το φλερτ τον κρατάει ζωντανό, η σχέση τον κάνει να βαριέται....και είναι κοντά μου με όλους τους τρόπους...σαν τον καλύτερο μου φίλο, σαν τον εραστή μου-γιατί σχεδόν κάθε φορά που βρισκόμαστε, μας κυκλώνει ένα πάθος και δεν μπορούμε να κρατηθούμε μακριά-, σαν αδερφός μου...παίρνω ότι μπορεί να μου δώσει...από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο...ακούω στωικά κάθε ιστορία της νέας του ζωής, κάθε νέα του κατάκτηση...είμαι κοντά του όπως έμαθα να κάνω τα τελευταία 7 χρόνια...και υπάρχει και ο άλλος...που με αγαπάει...που με φροντίζει...που κάνει διαδρομές και διαδρομές για να με δει για πέντε λεπτά μετά την δουλειά...κι εγώ δεν μπορώ να αφεθώ...δεν μπορώ...χθες, συνάντησα εκείνον...και όσο και να ήθελε να βρεθεί κοντά μου με ερωτικό τρόπο, δεν το άφησε να συμβεί...πρέπει να είσαι σωστή, μου είπε...άσε τι κάνω εγώ, άσε τι θέλω να συμβεί τώρα, πρέπει να φέρεσαι σωστά...πώς μπορώ λοιπόν να αρχίσω κάτι νέο με κάποιον ενώ το μυαλό μου βρίσκεται πάντα σε εκείνον? αν ξεκινήσω κάτι, θα τον χάσω, θα χάσω τις λίγες αυτές στιγμές που μου προσφέρει και ζω από αυτές....δεν ξέρω αν πρέπει να ελπίζω...λένε πως μια σχέση δεν έχει τελειώσει όσο υπάρχει η ερωτική σπίθα...ισχύει όμως αυτό? μπορώ να ελπίζω σε μια επανασύνδεση? και να κλείσω την πόρτα σε κάτι όμορφο εξαιτίας μιας ελπίδας? κι αν δεν βγει πουθενά? κι αν... κι αν...κι αν???