ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι η εξομολόγησή μου δεν είναι πρωτότυπη, σαν αυτή έχουν γραφτεί εκατοντάδες και πως ασφαλώς το δικό μου πρόβλημα είναι αμελητέο μπροστά σε αυτά της υπόλοιπης ανθρωπότητας.Προφανώς από μια ερωτική απογοήτευση δεν τελειώνει η ζωή, όσο υπερβολικοί, "ήρωες" ή "θύματα" θέλουμε πολλές φορές να το παίζουμε...Αλλά ο καθένας μας είναι άνθρωπος από σάρκα και οστά και ανεξαρτήτως χαρακτήρα και εμφάνισης έχει δικαίωμα στον έρωτα, στο δικαίωμα να αγαπήσει και να αγαπηθεί...Τις πρώτες φορές που σε απορρίπτουν υποφέρεις στην αρχή, αλλά περνάει ο καιρός και το δικαιολογείς. Είχε σχέση η άλλη, ήταν σε διαφορετική φάση, σου λένε και οι φίλοι σου πως δεν ήταν αυτή η γυναίκα της ζωής σου για να σε παρηγορήσουν, ΟΚ...Κάνεις υπομονή, το ρίχνεις στο διάβασμα ή στην άθληση για να ξελαμπικάρεις και προχωράς...Με την πρόσφατη "περιπέτεια" συμπλήρωσα 0/5 προσπάθειες. Ο έρωτας δεν είναι μπάσκετ, αλλά αυτό το μηδέν σου κόβει τα πόδια και η ψυχολογία σου είναι στον πάτο. Ξυπνάς και σκέφτεσαι ότι έχεις να κάνεις πάλι τα ίδια, βαρετά, ανούσια πράγματα. Η ζωή καταντά ένα μαρτύριο και τίποτε, τίποτε δεν αλλάζει.Ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο: θα είμαι άραγε αρκετά καλός για κάποια; Θα ξυπνήσω σε κάποια το ερωτικό αίσθημα; Ή θα καταλήξω ένα ήσυχο γεροντοπαλίκαρο να διαβάζει Κάφκα και να τρέχει στα γήπεδα (ασύνδετα αυτά μεταξύ τους, αλλά είναι χόμπυ μου)...