7.2.2016 | 02:01
Κενό.
Εσύ όπου κ αν είσαι, αν υπάρχεις πάρτη τη ψυχή μου, δεν τη θέλω πια, έχει βρωμισει, εχει φθαρεί... Θρυμματίστηκε ξανά και ξανά... Τίποτα δεν έχει απομείνει πια... Τίποτα να της δίνει ελπίδα... Τίποτα να κουμπώσει μαζί της και εκείνη να το αγαπήσει...Βρήκα το άλλο της μισό. Δεν έπρεπε να μου το φέρεις κοντά αφού δεν ήθελες να μου το δώσεις. Τώρα ξέρει πως θα μπορούσε να είναι πλήρης κι όχι μισή. Σκληρό το να ξέρεις.Νιώθω κενή... Λάθος θέλω να νιώσω κενή. Να χαίρομαι με ανωριμοτητες, να ξεχάσω τα βασικά, να μη με αγγίζει τίποτα. Πάρτη τη ψυχή μου δεν τη θέλω πια. Είναι βαριά κ τη σηκώνω κάθε μέρα...κάθε βράδυ...Άσε με κενή. Ευτυχία το κενό. Ευτυχία η άγνοια της ύπαρξης...Κι εγώ ξέρω... Υπάρχει. Το είδα, το ένιωσα, το φίλησα.
