17.2.2016 | 04:41
Από τους πιο αγαπημένους μου στίχους.
Κοιτάω μέσα από δύο μάτια βουρκωμένα που όλο κλαίνε, λένε δίχως να τ'ακούς πάρα πολλά, κατάλαβε με αναρωτιούνται μήπως φταίνε για κάτι και όταν αγαπάνε κάτι στο τέλος πάντα το καίνε. Και εγώ χαλιέμαι φορές πολλές μέρες πολλές στιγμές ράκος γίνομαι στον εαυτό μου, κλείνομαι απ'τις ενοχές μήπως και δε προσπάθησα με πάθος ή μήπως έχω κάνει λάθος; Και αυτός ο κόμπος στο στομάχι μετατρέπετε σε βράχος, ο ήλιος ανατέλει και εγώ πάλι εδώ μονάχος σα τον ήλιο που δε περιμένει ποτέ κάποιος, λες να είμαστε ίδιοι κατά βάθος; Τι άλλο να φταίει; Τι άλλο είναι που δε καταλαβαίνω; Με έχω πιάσει να μοχθώ να μπορώ να επιμένω για κάτι που αγαπώ και το θέλω στη ζωή μου, μέχρι να το κερδίσω πάντα βγαίνει η ψυχή μου και απορώ αν είναι κάποιος που απλά παίζει μαζί μου, αν είναι κάποιος που απλά έχει βίτσιο την αντοχή μου να τεντώνει και να τη κάνω να ματώνει και τη βρίσκει όσο βλέπει ότι και άλλο με πορώνει. Για κάτι που το θέλω τόσο όσο και αν χρειαστεί παλεύω να το κατορθώσω, και αν κάτι δε καταφέρω να'χω στη ζωή μου, μάλλον σίγουρα θα είναι επιλογή μου.https://www.youtube.com/watch?v=G9DzP6YC034
