ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ούτε τον εαυτό μου τελευταία, είμαι σε μεγάλη αδράνεια εδώ και 1 χρόνο σχεδόν, κάθομαι γιατί είναι το μόνο πράγμα που (νιώθω ότι) μπορώ να κάνω και με ενοχλεί, ένας φαύλος κύκλος. Όλο αυτό επεκτείνεται και στο πώς βλέπω τους άλλους, μόνο τον φίλο μου χαίρομαι πραγματικά να ακούω και να μιλάμε, κατά τ'αλλα είμαι μες στα νεύρα με τους γονείς μου και τις φίλες μου τις ψιλοαποφεύγω. Δεν το συζητάω καν για ευρύτερες παρέες και απλούς γνωστούς, εκεί πια ό,τι με ενοχλήσει θα το πω, τη διαφωνία που έχω θα την εκφράσω και ενώ έτσι πρέπει να γίνεται, να λέμε τη γνώμη μας, σκέφτομαι μήπως καμιά φορά γίνομαι αντιπαθής. Μετά ενοχλούμαι που (μπορεί να) με θεωρούν αντιπαθητική επειδή είπα τη γνώμη μου (ευγενικά πάντα αλλά η διαφωνία για κανέναν δεν είναι ευχάριστη). Τώρα που τα βλέπω γραμμένα, κάνω την τρίχα τριχιά αλλά απ΄την άλλη πάντα είχα τεράστιο θέμα με την αποδοχή απ΄τους άλλους, πάντα την ήθελα πάρα πάρα πολύ. Πρέπει οπωσδήποτε να πάω σε ψυχολόγο να το συζητήσουμε, να το λύσουμε, δε μου αρέσει να με μισώ τόσο πολύ ούτε να νιώθω καλά μόνο όταν οι άλλοι είναι θετικοί απέναντί μου.