ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπούδασα κάτι που ήθελαν οι γονείς μου. Καλό βλαμμένο κι εγώ. Ενώ είχα τα μόρια για την σχολή που ήθελα, με τούμπαραν προβάλλοντας τα τυπικά επιχειρήματα. "Θα βγάζεις το χαρτζιλίκι σου όπως και να χει". Απορώ τί σκεφτόμουν ; Τι στο διάολο σκεφτόμουν όταν τους είπα μετά από άπειρο κλάμα και πίεση το "ναι". Σκεφτόμουν ότι τα όνειρα δεν έχουν τέλος. Ότι θα τους έκανα το χατήρι και μετά θα ήμουν έτοιμη να κυνηγήσω απερίσπαστη το μονοπάτι μου. Τους το είχα ξεκαθαρίσει. "Πάρτε το πτυχίο, βάλτε του κορνίζα, αλλά εγώ για αλλού είμαι". Τόσο αφελής. Ξεκίνησα με όρεξη λοιπόν στα 25 να διαβάζω για να δώσω κατατακτήριες στη σχολή που απέρριψα στα 17 μου. Τί κι αν έφτυσα αίμα και στήριξα όλες τις ελπίδες μου σε μια πιθανή επιτυχία, τί κι αν δεν είχα άλλη ζωή πέρα από το διάβασμα και τον στόχο; Τελικά την πούλεψα. Και όχι δεν έχω ενοχές ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Απλώς υπήρχαν πιο τυχεροί από μένα. Και τώρα νιώθω τόσο κουρασμένη ψυχολογικά. Οι γονείς μου άλλη μια φορά μου ασκούν πίεση. " Αποφάσισε τί θα κάνεις σύντομα. Αποφάσισε, αποφάσισε. Τί σκέφτεσαι; τι θέλεις;" Και εγώ κοιτάζω το άπειρο και απαντώ δεν ξέρω. Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Είχατε δεν είχατε, πάλι το δικό σας να γίνει. Έχει έρθει η ώρα να ψάξω για δουλειά και αυτό με τρομάζει. Γιατί σκέφτομαι ότι άπαξ και μπω στο καλούπι τους δεν θα καταφέρω να ξεφύγω. Και τί να κάνω από την άλλη; να μένω στο σπίτι και να κλαίω την μοίρα μου; Ίσως είναι αργά πλέον και πρέπει να το καταλάβω. Να βγω έξω στον κόσμο να μάθω πόσο σκληρός είναι και πόσοι νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να κάνουν άλλα πράγματα από αυτά που είχαν ονειρευτεί κάποτε. Πολύ φοβάμαι ότι θα συμβιβαστώ. Θα κάνω άλλη μια φορά αυτό που μου λένε ότι είναι σωστό. Θα περάσουν κι άλλο τα χρόνια και το όνειρο θα γίνεται ακόμα πιο μακρινό. Μακάρι να είχα τα αρ......α να έφευγα στο εξωτερικό. Αλλά σκέφτομαι τη μάνα μου .. και όλους τους ανθρώπους που θα άφηνα πίσω. Το ξέρω ότι με αγαπάνε και θέλουν το καλό μου. Ίσως με λάθος τρόπο. Δεν μπορώ να τους συγχωρήσω που δεν με άφησαν να κάνω αυτό που ήθελα. Ούτε εμένα μπορώ να συγχωρήσω που υποχώρησα. Τώρα μπορεί να ήμουν πάλι άνεργη και να χτυπιόμουν, αλλά θα είχα την ηθική ικανοποίηση ότι παλεύω για κάτι που είναι "εγώ". Μακάρι να βρω τη δύναμη να ξανά προσπαθήσω και θέλω να πω σε όλα τα παιδιά που έχουν αποφασίσει για το μέλλον τους συνειδητά, μην ακούτε κανέναν άλλον παρά την καρδιά σας και την διαίσθηση σας. Θες να γίνεις χημικός αλλά ο μπαμπάς σου, σού λέει να γίνεις γιατρός; Πάτα πόδι! Κάντε αυτό που θα σας γεμίσει. Μην αφήνετε τίποτα για μετά. Οι ευκαιρίες περνάνε. Τα φιλιά μου!