ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ηθελα τις αποψεις σας... συμβουλες... ομοιοπαθεις... Ξερεις πως είναι να πεθαίνεις για τον άλλο? Το μόνο π θες να είναι καλά? Να περνάει καλά... να ζει ευχάριστα να χαμογελάει.? Και όταν δεν εκπληρώνεις το στόχο σου.?φταις πάντα εσύ? Πως μπορείς να μετριασεις το πάθος σου? Απ την στιγμή που τον γνώρισα θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του.. μου δίνει ζωή! Φοβόμουν να ερωτευτώ και ένιωσα τη σπίθα του έρωτα στα μάτια του!!! Καίει το μυαλό και το κορμί μου...!!περάσαμε πολλά... κλάψαμε φώναξαμε μαλώσω με αγαπήθηκαμε κ αλλο! Γιατί όμως υπάρχει απογοήτευση όταν δεν τον βλέπω μια μέρα.? Ακόμα και όταν πάει να ξεκουραστεί..θα προτιμούσα να ερχόταν να μ κάνε έκπληξη.. 10λεπτά.. μ αρκεί μια αγκαλιά του... Η ζήλια? Πως ζεις? Δεν μιλάω για παθητική ζήλια! Ζηλευω όμως μερικές φορές τους φίλους του... Ίσως γιατί όταν τον γνώρισα μια απ τις κοπέλες τις παρέας δεν μ ήθελε ούτε να με κοιτάξει... το χαμόγελο μου όμως τους απομάκρυνε... φοβάμαι μην ξανασυμβεί κάτι... δεν θέλω να τον χασω.. φοβάμαι διαρκώς... Η ζωή είναι όμορφη και με κάνει να το νιώθω κάθε μέρα... κάθε ώρα!