ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πόνος του χωρισμού είναι υποφερτός, πρέπει απλά να συνειδητοποιήσεις την κατάστασης. Ο πόνος του να βρίσκεσαι στο ενδιάμεσο όμως και να μην ξέρεις καν το γιατί βρίσκεσαι εκεί.. είναι πολύ μεγαλύτερος. Κρύβει αγονία, απορία, φόβο, συνήχηση, σπάει το μυαλό σου για να καταλάβεις τι έφταιξε. Βρίσκεσαι σε ένα κενό. Απλά περιμένεις γιατί όσο και να θες να βάλεις ένα τέλος σε όλο αυτό δεν μπορείς.. η αγάπη σου δένει τα χέρια. Το έζησα γι αυτό το ξέρω. Ήταν σαν να βρισκόμουνα στο πάτωμα με ένα μαχαίρι στην καρδιά μου.. για 2 βδομάδες κοιμόμουνα μαζί του και ξυπνούσα μαζί του. Κάποιες φορές καρφωνότανε βαθύτερα.. άλλες απλά το συνήθιζα, το άσχημο ήταν πως μόνο εσύ μπορούσες να το τραβήξεις απότομα και να βγει μια και καλή, να φύγεις μια και καλή από την ζωή μου. Έτσι η πληγή θα έκλινε και ας έμενε η ουλή. Μπορούσα και γώ να το βγάλω και να φύγω.. αλλά ήλπιζα πως θα μου έδινες ένα φιλί εσύ και θα εξαφανιζότανε αμέσως. Το βράδυ που σε είδα για τελευταία φορά.. εκείνο το βράδυ που θα ξεκαθάριζαν όλα, η θα το έβγαζες εσύ η εγώ.. η απλά θα τα άλλαζες όλα με ένα φιλί σου. Τελικά δεν είχες το θάρρος να κάνεις τίποτα απ όλα αυτά.. και εγώ? Να μείνω για ακόμη ένα βράδυ με το μαχαίρι στην καρδιά μου? δεν άντεχα άλλο.. έτσι το τράβηξα μόνη μου.. αλλά φεύγοντάς άφησα την πόρτα ανοικτή… έρχεσαι για λίγο σαν φίλος να με δεις και ύστερα φεύγεις, αναρωτιέμαι γιατί, γιατί τόσο ψεύτικο ενδιαφέρον τώρα χωρίς λόγο.