ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγχώρεσέ με που πήρα ως δεδομένη την αγάπη σου, μετανιώνω για τις αντιδράσεις, τα λόγια και τις πράξεις μου αλλά θέλω να καταλάβεις ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, με πλήγωναν πολύ οι πράξεις σου και παράλληλα ένιωθα ότι νοιάζεσαι για μένα και ο πόνος σε συνδυασμό με τον εγωισμό μου δε με άφηνε να το παραδεχτώ, ήθελα να το παραδεχτείς εσύ και να το αποδείξεις με τρόπο φιλικό προς την προσωπικότητά μου. Ένιωθα ότι πρέπει να επανορθώσεις. Δεν ήθελα να σε χάσω, το προκαλούσα όμως, γιατί το να σε έχω έτσι με έκανε δυστυχισμένη, με διέλυε. Ένιωθα ότι με είχες απογυμνώσει μπροστά στον όχλο. Δεν ήσουν ειλικρινής μαζί μου και δεν ήμουν ούτε εγώ μαζί σου. Μπήκα σε ένα παιχνίδι και έπαιξα όσο κι αν με συνέτριβε. Το χειρότερο είναι ότι έβαζες σε κίνδυνο την ψυχική μου υγεία, όταν το πήρα απόφαση να βρω άλλον, είχα σχεδόν πιστέψει ότι ήμουν παρανοϊκή και προσπαθούσα να σε κρύψω από όλους και από τον εαυτό μου ακόμη. Ακόμη και όσο ήσουν "μαζί μου", δε μου έλεγες ότι ήθελες να είμαστε κανονικά μαζί, ότι κάποια στιγμή θα έρθεις, σου έλεγα να έρθω εγώ και με αγνοούσες. Δεν ήθελα να σου υποσχεθώ κάτι, όχι τόσο γιατί φοβόμουν τα αισθήματά μου αλλά γιατί φοβόμουν ότι τα δικά σου θα άλλαζαν αν με "κατακτούσες". Ήθελα να σε κάνω να μου ζητήσεις πρώτος "συγγνώμη", να δω τη μετάνοια που ζητάς από μένα και στα δικά σου μάτια. Και ακόμη νομίζω πως δεν τη νιώθεις, ο καθένας μας είναι προσηλωμένος στη δική του οπτική. Εγώ όμως έφτασα κοντά στο θάνατο και αυτό έπρεπε να σε ταρακουνήσει, αλλά δε φαίνεται να το έκανε, το θεώρησες κι αυτό άλλη μια "υποκρισία", μόνο που εγώ το ένιωθα στο πετσί μου. Έλεγα ότι το 13 θα είναι η τυχερή χρονιά μου, τελικά ήταν η χειρότερη χρονιά που είχα ζήσει...ίσως όμως και να άξιζε η συντριβή...ίσως είναι αυτό που σου είχα πει μέσα στην τραγικά ειρωνική άγνοιά μου, "τα πολυτιμότερα δώρα είναι τυλιγμένα με αγκάθια". Ματώσαν τα χέρια μας αλλά τα σκίσαμε, καρδιά μου; Μήπως ήρθε η ώρα να τα ανοίξουμε; Τρία χρόνια μας πήρε. Σαπουνόπερα καταντήσαμε...