ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αγαπημένη μου στιγμή στους γάμους, είναι η στιγμή που φτάνει η νύφη και πορεύεται προς τον γαμπρό... Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που όλοι κοιτάνε αυτήν... Εκείνη τη στιγμή εγώ πάντα κοιτάω τον γαμπρό, γιατί το βλέμμα του τις πλείστες φορές τα λέει όλα... Αυτή τη στιγμή τη ζηλεύω ή, για να το θέσω καλύτερα, αυτό το βλέμμα το ζηλεύω...μάλλον γιατί δεν με 'χει κοιτάξει ποτέ κανείς έτσι, γιατί δεν έχει νιώσει κανείς έτσι για μένα...Έχω πει ξάνα στο παρελθόν, πως στην ζωή μου αγάπησα περισσότερο απ' όσο αγάπηθηκα. Δεν ένιωσα ποτέ στο παρελθόν να με πειράζει, δεν μέτρησα ποτέ αυτά που πήρα, δεν ζύγησα αν ισούνταν με αυτά που έδωσα... Μα τις τελευταίες μέρες το 'νιωσα...τα μέτρησα...Ένιωσα την ανάγκη να με κρατήσει κάποιος στην αγκαλιά του και να νιώσω πως με αγαπάει και με χρειάζεται περισσότερο απ'όσο εγώ αυτόν. Να μην μπορεί να φανταστεί την ζωή του χωρίς εμένα μέσα της, να τρέμει στην ιδέα να με χάσει. Να με κοιτάει και να βλέπει τον κόσμο του όλο...Εγωιστικό, το ξέρω... ζητάω πολλά, το ξέρω κι αυτό, μα θέλω να νιώσω πως είναι να σ'αγαπάει κάποιος τόσο, πως είναι να 'σαι για κάποιον προτεραιότητα και όχι λύση ανάγκης και της στιγμής.Νιώθω ότι αναλώθηκα, ότι σπαταλήθηκα και χαρίστηκα σε ανθρώπους που δεν το άξίζαν και δεν θα μου έδιναν ποτέ αυτά που ζητούσα...Το γιατί ενώ το έβλεπα συνέχιζα να το κάνω, δεν θα μπορέσω να το απάντησω ποτέ. Όπως δεν θα μάθω ποτέ και το γιατί κανένας δεν μπόρεσε να με αγαπήσει...Να ευχηθώ να συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον? Δυσκόλο γιατί τώρα πια δεν πιστεύω στα όνειρα και στις ευχές, και το σημαντικότερο... δεν είμαι πια αυτή που ήξερα να είμαι...