ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι πολυ δυσκολο να εισαι στην εφηβεια και να νιωθεις οτι δεν εχεις κανεναν διπλα σου... Μεχρι και το τελος του καλοκαιριου εκανα παρεα με ενα παιδι που ομως ενιωθα οτι δεν το επαιρνε οσα σοβαρα το επαιρνα εγω (καναμε παρεα απο το γυμνασιο και πιστευα οτι μια παρεα τοσων χρονων ηταν αρκετα σοβαρη)... Για να μην τα πολυλογω φετος στο λυκειο χωριστηκαμε και τωρα πια βλεπομαστε πολυ σπανια, εκανε κι αυτος νεες παρεες στο καινουργιο σχολειο του, κι εγω να πω την αληθεια δεν εκανα μεγαλη προσπαθεια να συνεχισουμε να ειμαστε οπως πριν γιατι πιστευα οτι στο λυκειο θα εβρισκα καινουργιους φιλους που θα θεωρουσαν κι αυτοι σοβαρη τη φιλια μας... Τελικα ομως παρα τις προσπαθειες μου δεν καταφερα να βρω φιλους... Ειναι βεβαια και καποια παιδια απο την ταξη μου (συγκεκριμενα δυο κοριτσια που ειμασταν μαζι και στο γυμνασιο) που μιλαμε στα διαλλειματα, και καμια φορα με τα κοριτσια βγαινουμε και καμια βολτα αλλα ως εκει... Κι εγω βαρεθει να μην εχω κι εγω εναν φιλο, εναν κολλητο οπως εχουν ολοι τριγυρω μου, για να μιλαω και να εμπιστευομαι... Δυσκολευομαι να το αντιμετωπισω πια και δεν ξερω τι να κανω... Γι αυτο και ειπα να κανω αυτη την εξομολογηση... Για να μιλησω (εστω κι ετσι) για οσα νιωθω...