ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω καλά,πως όσο το μυαλό μου θα πιστεύει ότι κι εσύ μ'αγαπάς κι ότι έστω κι έτσι επικοινωνούμε,θα γλυτώνει και το σαρκίο μου τις περαιτέρω ταλαιπωρίες.Όχι,δεν παραμυθιάζομαι.Απλά πίστεψα τόσο πολύ σ'εμάς,που ακόμη και σ'αυτόν τον μοναχικό δρόμο,μου είναι αδύνατο να μην ονειρεύομαι!Έτσι,όταν έρχονται οι δύσκολες ώρες(κι είναι τόσες πολλές!!!),κλείνω τα μάτια,ακούω τα κύματα,βλέπω εσένα,εμένα δίπλα σου κι όλα γαληνεύουν πάλι...Ίσως,όχι τόσο απλά όσο ακούγεται...αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς.Και το όνειρο,συνεχίζει να πορεύεται...μέχρι να ζήσουμε τη ζωή που θελήσαμε.-