ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

φωτα σβηστα.. δαχτυλα πληκτρολογουν.. σωμα κουρασμενο.. καρδια πονα.. μα χτυπα.. μερες που εχω τις κλειστες μου, πολύ.. να θελω να μιλησω.. μα να μην μπορω.. να μην μπορω να πιασω ανθρωπο να του πω μια κουβεντα, ένα συναισθημα, κατι.. ποτε συνέβησαν όλα αυτά? πως? ο καιρος περναει τοσο γρηγορα και τα γεγονότα σε παρασερνουν μαζι τους που καταληγεις μια μερα να εχεις φτασει σε ένα σημειο που ουτε πιστευες ποτε ότι μπορει να βρεθεις.. αλλα αυτή τη χαρη εχει η ζωη, δεν ξερεις από που θα σου ρθει.. εσυ απλα φορας το χαμογελο σου καθημερινα κι ζεις στο επακρον ότι σου ξημερωνει.. αλλα είναι κι αυτά τα ατιμα τα συναισθηματα, αυτή η καρδια, που χτυπάει για σενα και δεν ελεχεται.. που χτυπαει για σενα γιατι σε θελει ενώ δεν πρεπει.. είναι λαθος! μα ποιος οριζει τι πρεπει και τι δεν πρεπει? τι είναι λαθος και τι δεν είναι? ότι νιώθουμε ποτε δεν είναι λαθος εγω λεω .. αλλα και παλι στην συγκεκριμενη περιπτωση ξερω καλα ότι δεν μπορω να σε εχω.. δεν μπορω να επιδιωξω να σε εχω ενώ τοσο αφανταστα πολυ το θελω γιατι εισαι αλλου.. σε τοσα επίπεδα της ζωης σου.. και θελω τοσο πολύ να τα καταφερεις με όλα σου και να σαι καλα γιατι σου αξιζει!