ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μία παιδική χαρά γεμάτη χαρούμενα παιδιά, φωνές, γέλια, κλάματα, τρεξίματα, είμαι το παιδί που κάθεται στο παγκάκι μόνο του. Σε μία συναυλία με ανθρώπους που χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν, ταξιδεύουν, είμαι το κορίτσι που κάθεται στον τοίχο και παρακολουθεί τον τραγουδιστή. Σε μία παρέα από φίλους χαρούμενους, θλιμμένους, πιωμένους, θυμωμένους, είμαι η φίλη που κάνει τον κλόουν. Σε μία οικογένεια με αδέλφια παντρεμένα, παιδιά χαρούμενα, ξαδέλφια σε σχέσεις και γάμους, θείες με συμβουλές και επαναλαμβανόμενες αναμνήσεις, είμαι η κόρη που έχει μείνει πίσω.Σε έναν καταγάλανο ουρανό, με τον λαμπερό ήλιο που τρέχει να κρυφτεί πίσω από την κορυφή ενός βουνού, είμαι το ένα και μοναδικό συννεφάκι που στέκεται παράταιρο παραδίπλα. Είναι εκνευριστικό να νιώθεις όλα αυτά και συγχρόνως τύψεις που τα νιώθεις. Τύψεις επειδή αυτά πρέπει να είναι τα προβλήματα μου μόνο και να λέω ευχαριστώ που δεν έχω άλλα πιο σοβαρά. Και πράγματι, λέω ευχαριστώ! Κάθε μέρα, στον Θεό, στους αγγέλους, σε κάθε γήινο και ουράνιο πλάσμα που βοηθάει να είμαι εδώ σήμερα και να σας γράφω αυτά που νιώθω. Με πιάνει όμως το παράπονο.. Σαν μικρό παιδί είμαι ακόμα. Όσο γυναίκα κι αν δείχνω, όσο ώριμα κι αν φέρομαι, όσο σκληρή και συνειδητοποιημένη κι αν είμαι, παραμένω παιδί. Το παιδί που ήμουν πριν 24 χρόνια με τα όνειρα, τις ελπίδες, την ανυπομονησία να μεγαλώσει και να ζήσει όλα αυτά που βλέπει στις ταινίες, στα καρτούν. Ξέρετε πόσο πονάει να είσαι ένα παιδί παγιδευμένο στο σώμα μιας 34χρονης; Πιστέψτε με.. είναι βαρύ φορτίο. Ακούω τα κλάματα του στο αφτί μου σχεδόν κάθε μέρα, την γκρίνια του, το πείσμα του, νιώθω τον θυμό του όταν μου δίνει γροθιές στην καρδιά επειδή πάλι έκανα λάθος. Κι έχει δίκιο, τι να λέμε τώρα. Δεν είναι λίγο να σε προδίδουν ξανά και ξανά και ξανά. Προσπαθώ πολλές φορές να το καθησυχάσω λέγοντας του ότι δεν φταίμε εμείς, ότι εμείς είμαστε σωστές σε έναν λάθος κόσμο, να του εξηγήσω ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να πετύχουμε επιτέλους αυτό που θέλουμε και οι δύο. Απλή, λιτή ευτυχία… Να νιώσουμε αυτή την πληρότητα μια φορά.. Να πούμε ότι έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά δυστυχώς, κάπου κερδίζουμε, κάπου χάνουμε. Ίσως έτσι πρέπει, για να επέρχεται ισορροπία. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τα «πρέπει». Απαίσια!Έχοντας τεράστια αποθέματα υπομονής κι αντοχής έφτασα να είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Για κάποιους ιδανική, γι’ άλλους αδιάφορη, για μένα μισή. Πέρασα δυσκολίες στη ζωή μου, έχασα ανθρώπους που λάτρεψα, πληγώθηκα από άντρες που επέλεξαν να είναι δανεικοί απλά για να επιβεβαιώσουν το δικό τους εγώ, προδόθηκα από φίλους που επένδυσα πάνω τους, εργάζομαι για να επιβιώνω κι όχι για να ζω άνετα. Θα μου πείτε, η μόνη είμαι; Όχι σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Όμως τώρα μιλάμε για μένα. Δεν θα νιώσω τύψεις και γι’ αυτό! Ποτέ μου δεν έχω ζητήσει κάτι εξωπραγματικό ή περίεργο και δύσκολο. Συνηθισμένα, καθημερινά, απλά πράγματα και καταστάσεις θέλω να ζήσω πριν φύγω από αυτόν τον κόσμο και πάω πάλι να συναντήσω τους ανθρώπους που λάτρεψα κι έχασα. Θέλω να χαμογελάω, να είμαι βράχος στους ανθρώπους που αγαπώ και περνάνε δύσκολα, να μπορώ να κάνω ένα ταξίδι που και που για να γνωρίζω νέους ανθρώπους και πολιτισμούς. Να μοιραστώ το φαγητό μου, τον καναπέ, το κρεβάτι μου με έναν άνθρωπο που θα με θέλει όσο θα τον θέλω και θα κάνουμε τα πάντα για να περνάμε καλά και να βλέπουμε ο ένας τον άλλον να χαμογελάει. Βαρέθηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια. Απλά να.. έρχεται τριήμερο και με πιάνει πάλι το παράπονο που έχω τόσο χρόνο μπροστά μου και δεν μπορώ να τον εκμεταλλευτώ όπως θα ήθελα, με όποιον θα ήθελα. Δύο πράγματα φοβάμαι στη ζωή μου, να μη πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ και τον χρόνο που φεύγει ανεκμετάλλευτος… Ο χρόνος γιατρεύει λένε, αλλά ο χρόνος επίσης πληγώνει…