ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλαω εδω και αρκετό καιρο, πλεον σε καθημερινή βάση, με εναν φιλο, κολλητό πολυ καλής μου φίλης. Πλεον εχω αρχίσει να νιωθω πραγματα γι αυτον που ξεπερνούν το πλαίσιο του φιλικού, οπως ζήλια, ενω κι ο ίδιος εχει δειξει κατα καιρούς στοιχεία, ποτε ομως δεν εδωσε αρκετο χωρο για να το συζητησουμε, είτε αποφεύγοντας είτε γυρίζοντας το στην πλακα. Εδω και ενα διάστημα εχω έντονο αγχος, κρίσεις, αίσθημα αποξένωσης και νιωθω αρκετα σκατα, λογω διαφόρων συσσωρευτικων παραγόντων. Αυτος ειχε επισης παρόμοια θεματα, τα οποια βεβαια εχει ξεπεράσει (λεει) ή τελοσπαντων ειναι σε καλο δρομο. Το θεμα ειναι πως πλεον τον αποφεύγω, τοσο λογω της όλης κατάστασης που με ριχνει πολυ και αυτος το εχει καταλαβει. Πονάει αλλα ισως να ειναι καλυτερα ετσι- απο τη μια φοβαμαι πως αν ερθει αντιμέτωπος με τη δικη μου κατασταση θα θυμηθεί τα δικά του περασμένα προβληματα κι ισως υποτροπιάσει παλι. Αλλες φορες αυτη η σταση που κρατάει απεναντι στον ορισμό της σχέσης μας με αγχώνει ακομα περισσοτερο. Στο μυαλο μου ακροβατεί στο δίπολο "θύμα - θύτης", προκαλώντας τα αντίστοιχα καθε φορα συναισθήματα και δε ξερω τι να κανω, δε ξερω τι θελω και απο εμενα και απο αυτον. Συγνωμη για το μεγαλο post.