ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι όταν η ζωή σου φτάσει σε ένα τέλμα καλό είναι να γυρίζεις σελίδα, να πετάξεις από πάνω σου τα κομμάτια της παλιάς σκισμένης σελίδας να ανασηκωθείς και να αλλάξεις μελανί στην πένα σου για να δώσεις νέο νόημα σε αυτά που γραφείς, την ιστορία του εαυτού σου. Πάντα ήμουν περιτριγυρισμένη από άτομα που εγώ επέλεγα να μπουν στην ζωή μου ποτέ κάποιος δεν επιβλήθηκε σε αυτήν ούτε καν συγγενείς έστω και αν αυτό με κάνει κακό άνθρωπο, ένα διεφθαρμένο τέρας της ελληνικής κοινωνίας. Όμως ο καιρός περνά και δυστυχώς όταν είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος περνά τόσο γρήγορα, μαθαίνεις να συνηθίζεις στην ρουτίνα της και να μην παρατηρείς μικρές λεπτομερείς που ίσως και να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο που είχες συνηθίσει να ζεις. Φίλοι έρχονται και φεύγουν γεμίζοντας και αδειάζοντας τα μικρά κενά της κοινωνικής ικανοποίησης του εγώ σου. Όταν όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, κάτι όπως ο θάνατος τότε αντιλαμβάνεσαι ποσό μικρός είσαι ποσά ψέματα ευτυχίας είχες ταΐσει τον εαυτό σου. Γίνεσαι ένας υπαρξιακός φιλόσοφος μέχρι το σημείο να χάσεις το νόημα του εαυτού σου να μην ξέρεις πια ποιος είσαι τι είσαι, δημιούργημα της φαντασίας κάποιου αρρωστημένου αστείου ή μια πιθανότητα σε έναν κόσμο καταδικασμένο για αποτυχίες. Έπρεπε να θάψω από διπλά μου τέσσερις φίλους για να καταλάβω ότι δεν ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχει ακόμα η φαντασία , κάπου εκεί κάπου στην μέση είμαι εγώ και αναρωτιέμαι αν θα αντέξω να παλέψω για να βγω και να ζήσω μια ζωή μέσα στον ρεαλισμό και την εξαθλίωση της απώλειας η όποια δυστυχώς ή ευτυχώς έχει διαμορφώσει το ποια είμαι και το πώς σκέφτομαι. Με αποτέλεσμα να διώξω αρκετά άτομα από διπλά μου, έτσι όλοι αυτοί που έμειναν ήταν οι μονοί που ανέχτηκαν τα μανιοκαταθλιπτικά μου επεισόδια και τις πολυάριθμες διαγνώσεις των ψυχολόγων. Όλα είναι καλύτερα με τον καιρό οι ουλές επουλώνονται αλλά το κενό παραμένει. Αλλά όλα παραμένουν το ίδιο επιλέγω να κάνω φίλιες ανούσιες επιφανειακές όπως και σχέσεις, κάνεις δεν πρόκειται να δει τον πραγματικό μου εαυτό, δεν το επιτρέπω. Αλλά φτάνεις σε κάποιο σημείο όπου ο καιρός σε κάνει να σκέφτεσαι την μονοτονία έτσι λοιπόν αποφάσισα να την σπάσω και να φύγω μακριά, αποφάσισα ότι ίσως έπρεπε να αλλάξω περιβάλλον. Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω έτσι λοιπόν πήρα την ευκαιρία και γύρισα όλη την Ευρώπη έκανα πολλούς φίλους αλλά πάλι το ίδιο, βαρέθηκα να στοιχειώνει το φάντασμα του καταθλιπτικού εγώ μου. Αποφάσισα να μείνω στην Νορβηγία για μερικά χρόνια εκεί έκανα μερικές σχέσεις, κυρίως ερωτικές κάποιοι από αυτούς ήθελαν να μείνω μαζί τους, να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο μαζί, αλλά επέλεξα να μην το κάνω όχι ακόμα παρόλο που ενδιαφερόμουν για αυτούς όσο για τον εαυτό μου. Δεν ένιωθα δυνατή να βάλω κάποιον στην ζωή μου σε τέτοιο επίπεδο φοβάμαι την απώλεια, φοβάμαι ότι αν συμβεί πάλι κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο που θα επιλέξω να δώσω ένα μέρος του εαυτού μου θα καταλήξω να χαθώ ξανά και δεν θα το αντέξω. Ναι, είμαι αδύναμη και φοβάμαι τις αλλαγές ίσως να μείνω για πάντα μονή μου στον πόλεμο μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού που από μικρή προσπαθούσα να το αποτυπώσω. Δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, απλά μια υποψία κατεστραμμένης και αλλοιωμένης φαντασίας, έτσι λοιπόν τουλάχιστον θα κάνω αυτό που με γεμίζει θα αποτυπώνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις στον λευκό από προβληματισμούς καμβά και ίσως και να αφήσω κάτι αξιόλογο πίσω μου κάτι που ίσως να αποτελέσει την αλλαγή για κάποιον άλλο που θα είναι στην ιδία κατάσταση με έμενα…