ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν σήμερα…Πέρασε ένας χρόνος από το πρώτο μας φιλί. Εκείνο το κρυφό, μπροστά στην είσοδο. Σα να ‘ναι χθες μου φαίνεται που πήρα μέσα μου την ανάσα σου, τη γεύση σου και έτρεμα θυμάμαι ως το πρωί… Πολλά χρόνια πριν, περίπου είκοσι, παρακάλεσα το σύμπαν για το φιλί σου αυτό. Το γλυκό, ήρεμο απαλό φιλί σου, ίδιο με το δικό μου…Κάθε φορά που σε έβλεπα, πόσο μα πόσο μου άρεσες…Σαν σήμερα…πέρασε ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησες να μαχαιρώνεις το καλό…κυνικά και σχεδόν καθημερινά. Θα μπορούσες απλά να το προσπεράσεις. Ήταν μεγάλη πρόκληση να κρατηθείς και να μην πειράξεις το αγνό, το ευαίσθητο, το υπερδιαθέσιμο ΄΄παιδί΄΄ που ξεγύμνωσε τα συναισθήματά του, την ύπαρξή του ολόκληρη μπροστά σου απλά, ήσυχα, ξεκάθαρα, χωρίς άμυνες και χωρίς στρατηγικές. Θλίβομαι που με πέρασες για αδύναμη. Θλίβομαι που πίστευες πως το καλό δεν έχει ανάγκη από τίποτα κι απλά υπάρχει για να σου δίνει μόνο. Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, πόσο μα πόσο πονάω…Αν τυχόν διαβάζεις εδώ, ναι εγώ είμαι. Αυτή που κρατώντας το πρόσωπό σου σαν το πιο πολύτιμο του κόσμου, σου έλεγε ΄΄αγάπη μου…΄΄ και γέμιζαν τα δικά της μάτια δάκρυα από συγκίνηση αντί για τα δικά σου… Είμαι εκείνη που κάθε μέρα σου έγραφε τα ρομαντικά κατεβατά που χλεύαζες, που σου ζωγράφιζε χαμόγελα στα χείλη και θύμωνες, που τόλμησε να ονειρευτεί το μέλλον μας και απόρησες. Κάθε φορά…πόσο αδιάφορη, πόσο αδυσώπητα σκληρή ήσουν, πόσο προσβλητική… Τι παράξενο κορίτσι είμαι εγώ! Που έφυγα έτσι γλυκά και αθόρυβα, χωρίς θυμούς και ύβρεις. Άργησα να καταλάβω πως ενδιαφέρεσαι μόνο για την εικόνα σου, μόνο για τις ανάγκες σου. Λάθος εκτίμηση, λάθος συναίσθημα, λάθος όλα. Πόσο μα πόσο λυπάμαι που ερωτεύτηκα εσένα…