ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε συναντούσα τυχαία όταν ερχόμουν. Ένιωσα συμπάθεια απο μέρους σου. Σε προσέγγισα κ είδα πως έχεις σχέση τελικά.. Είπα δε πειράζει,το αφήνω, περνώ καλά με όλη την παρέα. Περνούσαμε ωραία κ μου φαινόταν πως κάτι υπήρχε μεταξύ μας αλλά τί μπορούσα να κανω όταν γνώριζα πως δεν είσαι ελευθερος κ μπροστα σε όλους τους άλλους; 2 βλέμματα και 2 χάδια κλεφτά..Σαν να καταλαβα από κουβέντες σου πως δεν θα ΄μουν καν του γούστου σου, πως με βλέπεις σαν φιλαράκι κ πάλευα με το μέσα μου συνεχώς να κρατήσω αποστάσεις.Κι ας υποψιαζόμουν πως κάτι νιώθεις κι εσύ με τον ενθουσιασμό που εκδήλωνες στο πρόσωπό μου. Δέχτηκα να αρκεστώ σ΄αυτή την ζεστασιά που μου ΄δινες. Έτσι κι αλλιώς είμαι μοναχικός άνθρωπος κι έμαθα να αρκούμαι στο τίποτα.Και ξαφνικά... ζήλεψες;;;!!! Έπαθες παράκρουση γιατί μιλούσα με τον φίλο σου; (που για σένα ήμουν δεκτική μαζί του , απλά έτυχε να τον συμπαθήσω -όπως κι πολλά άλλα φιλαράκια που έχω στη ζωή μου)Έβγαλες ένα πρόσωπο τόσο σκληρό, κακία, θυμό, αγανάκτηση, αποστροφή, παράνοια..Σε μια ώρα τα γκρέμισες όλα. Την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση, τη συμπάθεια, τη φιλία, τον μυστικό μου έρωτα. ( να΄ξερες πόσο καιγόμουνα για ΄σένα..)Έμεινα σοκαρισμένη να προσπαθώ να καταλάβω γιατί δέχθηκα τέτοια χτυπήματα κάτω από τη μέση.Ήρθες την άλλη μέρα μ ένα χαμόγελο ως τ αυτιά - εσύ, ο συνήθως σοβαρός κ αποστασιοποιημένος. Όχι όμως μανάρι μου. Αρκετά. Δεν παίζω άλλο.΄Η θα ΄ρθεις να ξεκαθαρίσουμε, να εξηγηθείς σαν άντρας, έστω να ζητήσεις ένα συγγνώμη για την απαράδεκτη κ άτοπη συμπεριφορά σου (την οποία δεν θα δεχόμουν ούτε αν είμασταν μαζί), ή ξέχασέ με...σκέφτηκα.Περάσαν οι μέρες και φάνηκε ποιά θα ΄ναι η στάση σου.Το ξερα έτσι κι αλλιώς πως δεν φεύγει ο άνθρωπος εύκολα απο την στρωμένη ζωούλα του για το άγνωστο. Γι αυτό και δεν σε διεκδίκησα.Κρίμα τα συναισθήματα που ξεσήκωσες μέσα μου με τα χαϊδέματά σου.Κρίμα που σ΄έχω στην σκέψη μου ακόμη συνεχώς.Κρίμα και στη στεναχώρια που μου δωσες άδικα χωρίς να σου κάνω τίποτα..Θα γυρίσω πάλι στην μοναξιά μου, εκεί που με θάρρος χρόνια ζω.