ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο την κοιλιά της μανας μου ένιωσα την απόρριψη. Στο τσακ γλιτωσα την εκτρωση γιατι στο χωρο αναμονης μετανιωσε, εβαλε τα κλαματα και με κρατησε. Στον παιδικό χωρίς λόγο κάποια παιδιά με έριξαν κάτω. Οι κοροϊδίες, τα πειραγματα και οι χειρονομιες καμια φορα συνεχιστηκαν, κατορθωνα να κάνω κάποιες φιλιες αλλά κατέληγαν ψεύτικες. Οι δυσκολίες ηταν πολλές -κάποιες φορες δεν υπηρχαν πολλα να φάω. Παιχνίδια δεν είχα, έπαιζα με λουλούδια, με γατάκια που μάζευα, με κομμάτια ύφασμα που ήταν "φόρεμα πριγκηπισσας", διαβαζα οτι έπεφτε στα χέρια μου. Με κρατούσαν δυο πράγματα, οτι ήμουν ένα πολυ πνευματικό παιδί και εδινα απο μικρή ένα νόημα στη ζωή μου, θεωρώντας οτι ο Θεός με αγαπάει και η ζωή ειναι δρόμος και θα μεγαλώσω και θα ζήσω καλύτερες μέρες και η μελέτη -εκείνος ο δάσκαλος που με ενθάρρυνε τόσο πολύ και μου τόνισε οτι είχα δυνατότητες, ηταν ο ήρωας μου! Ριχτηκα στο διάβασμα, συγκυριακά βρέθηκαν δυο ρουχακια καλύτερα για μένα και βελτιώθηκε η διατροφή μας. Ετσι ανέβηκε η αυτοπεποίθηση μου, έκανα φίλιες που όμως πάντα με πλήγωναν. Γιατι; Ποτε δε θα καταλάβω. Ίσως να μη μπορούσαν και οι γονείς τους να χωνέψουν οτι ένα φτωχαδάκι τα πήγαινε καλα στο σχολείο, ηταν χαμογελαστό και είχε τρόπους. Στην εφηβεία δεν άντεξα, πολλές αντίξοες συνθήκες πολλα προβλήματα των μεγάλων να επισκιαζουν τις ανάγκες μου. Άρχισα να κουράζομαι, να αμφισβητώ, να θυμώνω με το Θεό. Προσκολληθηκα σε φιλιες που μου έδιναν μια επιφανειακή αποδοχη αλλα με πολυ έντεχνο τρόπο με μείωναν και με εκμεταλλεύονταν, δηλαδή με είχαν για οποτε είχαν ανάγκη αλλα κατά τ'αλλα μου γυρνοσαν την πλάτη. Ενωθα οτι αξιζα αυτή τη συμπεριφορά, οτι κάτι έκανα λάθος και πασχιζα να βρω ΤΙ. Οποτε έμπαινα σε ένα φαύλο κύκλο υπέρ προσπάθειας απο την πλευρά μου να ειμαι η τελεια φίλη, νσ τρέχω να προσπαθώ, να δίνω. Τόσο περισσότερα έδινα, τόσο περισσότερο πονούσα όταν μου γυρνούσαν την πλάτη. Γρήγορη μετακίνηση στο παρόν, 10 χρόνια μετά, εχω σπουδασει, εχω φυγει, εχω ξαναγυρισει, εχω απογοητευτεί με την ανεργία, εχω βρει πάλι τον Θεό αλλα όχι όλες τις απαντήσεις. Πίστεψα για άλλη μια φορά οτι αν τρέξω, αν δώσω θα με αποδεχτούν έστω και αργοπορημένα. Αλλα όχι. Γίνομαι πάλι αποδεκτης της διωπηλης μεταχείρισης: απλά με αγνοούν στα μούτρα μου. Στεναχωρήθηκα μα δε με νοιάζει πια. Ξαφνικά βλέπω στις αληθινές διαστάσεις αυτά τα άτομα: δε ξέρουν να αγαπούν. Αυτο το κεφάλαιο έκλεισε για μένα. Αλλα πιο πολύ στεναχωριέμαι για τα "δικά" μου άτομα που όσο με ενθάρρυναν σαν παιδί τόσο με πληγωσαν αργότερα με λόγια και πράξεις. Θα ήμουν καμμενο χαρτί αν δεν είχε βρεθεί το μοναδικό άτομο που με αγάπησε αληθινά πέρα απο τους γονείς μου. Θα μείνω στο πλάι του. Θα το βρω το νόημα πάλι και μαζί του θα ξεπεράσω ολα τα άσχημα. Δε ξέρω αν όλα είναι ρόδα και γυρίζουν και αν κάποιοι κάποτε καταλάβουν οτι ζητούσα μόνο λίγη αγάπη και μετανιώσουν. Είμαι ευγνώμων που κανω πάλι όνειρα και γνώρισα την αληθινή αγάπη.