29.3.2016 | 23:23
Είμαι δειλή τελικά...
Στενός οικογενειακός φίλος, χωρισμένος με μεγάλα παιδιά. Με ξέρει από μωρό. Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θέλω να βρίσκομαι κοντά του. Να του μιλάω, να τον αγγίζω, να τον κοιτάζω. Βρισκόμαστε 2-3 φορές το χρόνο. Αυτός με βλέπει σαν τη μικρή του αδερφούλα/ξαδερφούλα κλπ...πάντως όχι ερωτικά. Εγώ πάλι τον κοιτάζω και φαντάζομαι να τον αρπάζω και να γίνεται χαμός! Αλλά παραμένω διακριτική τόσο που σίγουρα ουτε ο ίδιος το έχει καταλάβει...ούτε που φαντάζεται τις βρώμικες σκέψεις μου!Έμαθα οτι θα περάσουμε μαζί το Πάσχα κι έχω τρελαθεί! 4 μέρες στην εξοχή. Με τουλάχιστον 10 άτομα ακόμα αλλά...με έχει βάλει στην πρίζα αυτή η φάση. Σήμερα κανονίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί-οι δυο μας.Σκέφτομαι ή τώρα ή ποτέ!Θέλω να του την πέσω στην ψύχρα, να μην προλάβει να αντιδράσει αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου.Θέλω να του μιλήσω γι'αυτό που μου προκαλεί αλλά φοβάμαι οτι θα σοκαριστεί και θα εκτεθώ άσχημα.Θέλω πολλά...τα θέλω όλα αλλά θα ήμουν ευτυχισμένη και μ' ένα του φιλί μόνο.Καίγομαι! Τον ποθώ!Στα 34 μου χρόνια έχω φροντίσει να ζω χωρίς απωθημένα, ελεύθερη και αυτό είναι αγκάθι εδώ και χρόνια. Σίγουρα στο τέλος θα κάνω πάλι την κότα και θα τον κοιτάζω από απόσταση γιατί η απόρριψη είναι δεδομένη. Θα συνεχίσω να τον φαντασιώνομαι και θα μείνω με τον καημό.Όσο το σκέφτομαι μάλλον θα είναι δύσκολο το φετινό Πάσχα. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει καλό καιρό να πηγαίνω στη θάλασσα για μπάνιο να σβήνω λίγο τον πόθο μου και να καθαρίζω το μυαλό μου...