ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγαίνω συχνά εκεί εδώ και δύο εβδομάδες. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι σημαντικό μέσα μου ή στη σχέση μου με κάποια μέχρι τώρα άγνωστα άτομα. Αρκετές φορές πονάνε πολύ αυτά που συμβαίνουν, άλλες φορές με γεμίζουν χαρά. Είναι όλα εσωτερικά βιώματα, που κάποια συνδέονται και με άλλους συμμετέχοντες. Χθες, για παράδειγμα, είχα μία πολύ εγκάρδια επαφή με μία άγνωστη κοπέλα, καθώς κοιταζόμασταν για πολλή ώρα στα μάτια. Με τις εκφράσεις του προσώπου μας, και με μία μεγάλη αγκαλιά στο τέλος, ομολογήσαμε και οι δύο ο ένας στον άλλο το πόσο σημαντική ήταν αυτή η επαφή και για τους δυο μας. Μετά, όμως, ήρθε πόνος αβάσταχτος, όταν χωρίσαμε. Δεν τόλμησε κανείς από τους δυο μας να δώσει στον άλλο κάποιο στοιχείο επικοινωνίας. Ελπίζω να διαβάσει αυτήν εδώ την εξομολόγηση και να μου απαντήσει. Πάντως, το πήρα το μάθημά μου: να τολμάω να κάνω κάτι, κι ας εκτεθώ στα μάτια των άλλων (αφού δεν ήμασταν μόνοι εκεί και δεν υπήρχε κάποιος διακριτικός τρόπος επικοινωνίας με τα ηχομονωτικά ακουστικά που φοράμε και την απαγόρευση ομιλίας). Θα μπορούσαμε να είχαμε βρει τρόπο, αρκεί να τολμούσαμε, είτε αυτή είτε εγώ. Πονάει πολύ να χάνεις κάτι τόσο όμορφο μέσα από τα χέρια σου, εξαιτίας της αναστολής και της ατολμίας.