ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζηλευω οσους πηγαν erasmus. Κ αν μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω, θα πηγαινα σιγουρα. Βλεπω φιλους που εχουν παει κ εχουν δημιουργησει τοσο ισχυρες φιλιες με τα παιδια που γνωρισαν εκει κ ζηλευω. Εχουν περασει τοσα πολλα μαζι, εχουν δεθει και γενικα θεωρω πολυ ωραιο το να γνωριζεις διαφορετικους λαους, διαφορετικες νοοτροπιες. Κ φυσικα μπορει ο ενας να επισκεφτει οποτε θελει τον αλλον στη χωρα του κ να γνωρισει μια περιοχη μεσα απο τα ματια καποιου ντοπιου. Τι πιο ωραιο? Μακαρι να ηξερα κ γω οτι μπορω πχ αυριο να επισκεφτω τη Ρωμη και να χω ενα διαθεσιμο σπιτι να με περιμενει και εναν φιλο προθυμο να με ξεναγησει στις ομορφιες του τοπου του. Για αλλη μια φορα το γεγονος οτι ειμαι ντροπαλη με εμποδισε απ το να ζησω μια τετοια ωραια εμπειρια που θα θυμαμαι σε ολη μου τη ζωη. Σιχαινομαι το οτι ειμαι ντροπαλη. Μακαρι να ημουν κοινωνικη και να μπορουσα να μιλαω σε ολους με ευκολια, να μην με ενοιαζε τι σκεφτεται ο καθενας για μενα, να μπορουσα να κανω ευκολα παρεες, να μπορουσα να ρισκαρω. Ηθελα να παω erasmus, αλλα αγχωνομουν για το αν θα βρω παρεες εκει και αν θα περναω καλα μαζι τους. Φοβομουν οτι μπορει να μην ταιριαξουμε με τους αλλους ή οτι μπορει να μου ελειπαν οι δικοι μου φιλοι απο δω. Κ γι αυτο δεν πηγα. ΕΙναι αδικο ομως να στερουμαι εμπειριες λογω του χαρακτηρα μου. Δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω τη ζωη μου, γιατι παντα θα φοβαμαι.