ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

το βραδυ ειδα ενα υπεροχο ονειρο... Ηταν σαν αληθινο... Δεν εχω ονειρευτει ξανα παρομοιο... Ειδα οτι ειχα δυο υπεροχα πλασματα κοντα μου, ενα μωρο και ενα νηπιο, ηταν μαλλον αγορακια, το νηπιο ειχε ομορφα ξανθοκαστανοκοκκινα μαλλακια, το χρωμα που ειχαν τα δικα μου μαλλια οταν ημουν μικρουλα, που σχηματιζαν ομορφες αφελειες και το μωρο ειχε ξανθα πολυ κοντα στο κεφαλακι του μαλλακια. Θυμαμαι πως επιανα προστατευτικα το κεφαλι του μωρου οταν το ειχα στην αγκαλια μου και πως ειχα μια μονιμη αγωνια για το νηπιο που ετρεχε αεικινητο μη μου παθει τιποτα, αλλα και μια ευφορια με τα δυο αγγελουδια μου. Ενιωθα μια απολυτη γαληνη και γλυκια ηρεμια κρατωντας τα κοντα μου, μια τρυφεροτητα... Απιστευτο, δεν εχω ονειρευτει κατι αντιστοιχο και ειμαι πολυ μακρια απο το σημειο του να αποκτησω δικα μου παιδια, οχι ηλικιακα, ηλικιακα ειμαι σε ωριμη ηλικια, αλλα στη ζωη μου, αφου δεν υπαρχει κανεις και δεν υπαρχει κανενα σχεδιο. Προχθες στο λεωφορειο ειχα μια μανα με το μωρο της στην αγκαλια μπροστα μου να του χαιδευει το μαγουλο αργα και τρυφερα και αυτο να με κοιταει με τα υπεροχα γουρλωτα γαλαζια ματια του και να μου σκαει ξαφνικα μια χαμογελαρα... Ισως αυτο να με επηρεασε και να ειδα μωρα στον υπνο μου! Και το γεγονος οτι ολοι γυρω μου κανουν μωρα! Ομως ενα εχω να πω, ανυπομονω και δε φοβαμαι πια, ξερω πως θα ναι υπεροχα! Το ενιωσα! Αλλα και τι αγωνια ρε παιδια μη μας παθουν τιποτα, πωπω, πως θα αντεξω το αγχος;!