ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έρχεται μια στιγμή στη ζωη που ο παντοδύναμος πάνσοφος πρίγκιπας σου γίνεται ένα κουβαράκι.Ο μπαμπάς μου. εύκολη η ζωή με έναν τέτοιο πατέρα. έναν έξυπνο ,καλό, όμορφο, δυνατό άνθρωπο που είναι εκεί για να σε προστατεύει ,να σε κάνει να γελάς ,να σε μαθαίνει χορό, μαθηματικά, να τον ακούς να διηγείται με το στόμα ανοιχτό. και πάντα εκεί για να σε σώζει να σε σηκώνει όρθια όταν έχεις πέσει , να ακουμπάς στον ώμο του και όλα τα προβλήματα να γίνονται μικρά ασήμαντα.Σ όλα μου τα χρόνια ήταν ο ήρωας μου.Ώσπου αρρώστησε.Μεταμορφώθηκε σιγά σιγά ή γρήγορα ,δεν μπορώ να κατανοήσω το χρόνο ,σε ένα κουβαράκι.Όταν τον είδα πρώτη φορά αδύναμο και αδύνατο ,πολύ αδύνατο ,είπα θα το ξεπεράσουμε και αυτό. Έχουμε περάσει και χειρότερα.Πίστευα πω μόλις τελειώσει αυτή η ιστορία θα τα θυμόμαστε και θα γελάμεΌτι θα είναι δίπλα μου στo γάμο της κόρης μου και εγώ θα καμαρώνω για αυτόν τον τόσο υπέροχο γοητευτικό πατέρα.Όμως τίποτε δεν πήγε σωστά.Κάθε μέρα που περνούσε ήταν σαν ένας ολόκληρος χρόνος να βάραινε πάνω στις πλάτες του. Άλλη μια ρυτίδα σχηματίζονταν στο μέτωπο του.Το βλέμμα του έγινε μικρού παιδιού που σε κοιτούσε ανήμπορο .Η πλάτη του κύρτωσε και το περπάτημα του έγινε ασταθές.Στο νοσοκομείο είδα τον φόβο στα μάτια του.Έγινα εγώ αυτή που έπρεπε να του δώσω δύναμη.Να τον βεβαιώσω ότι όλα θα περάσουν .Αρκεί να έκανε λίγο υπομονή.Ένα έμφραγμα τον έφερε στην εντατική και ίσως σε μια άλλη πραγματικότητα.Έχασε την αίσθηση του χρόνου. Με ρωτούσε αν ήταν πρωί η βράδυ.Πάντα λογικός προσπαθούσε να κάνει απλές μαθηματικές πράξεις και με ρωτούσε αν ήταν σωστές.Του έλεγα όχι και τότε καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Παραξενευόταν γι΄αυτό που του συνέβαινε.Δεν μπορούσα να καταλάβει, τι από αυτά που ζούσε ήταν αληθινό και τι όχι.Στο τέλος έγινε ένα κουβαράκι από κόκκαλα, ακουμπισμένο στο κρεβάτι. τον έβλεπα και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Όχι μπροστά του βέβαια. Στο μπάνιο ,στην κουζίνα….Αχ ρε πατέρα.Πώς να σε βοηθήσω?Μόνο να σου κρατώ το χέρι μπορώ. Με χαμόγελο ,δύναμη και σιγουριά.Να είμαι δίπλα σου για να μην φοβάσαι.Και μέσα μου ένα μικρό ,μόνο ,κατατρομαγμένο κοριτσάκι που δεν ξέρει τι να κάνει. Μπαμπά που είσαι?? ’Ελα πίσω.Έπεφτες και δεν μπορούσα να σε σηκώσω, σε τάιζα και θύμωνα που δεν έτρωγες για να δυναμώσεις, να γίνεις καλά.Ύστερα έφυγες.Κενό…..Δεν ξέρω που είσαι τώρα. Ελπίζω να πας κοντώ στο Θεούλη. Να αναπαυτεί η ψυχούλα σου που τόσο ταλαιπωρήθηκε. Μπαμπάκα μου …….μου λείπεις…….