ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία για εμένα και ΜΊΑ κοπέλα που γνώρισα εδώ στις εξομολογήσεις πριν μερικά χρόνια.(Εκείνο το καιρό βρισκόμουν στη μέση του χειρότερου εφιάλτη μου. Καλύτερα όμως να μην το αναλύσω αυτό γιατί θα πονάει μια ζωή. Ψάχνωντας λοιπόν στο ίντερνετ τρόπους να ξεχαστώ ώστε να μην φθάσω στην τελική πράξη, βρέθηκα στις εξομολογήσεις. Γνώριζα για την ύπαρξη της ιστοσελίδας, αλλά ποτέ δεν την είχα "ψάξει" ιδιαίτερα. Έπεσα σε περίοδο με δυνατές εξομολογήσεις όπως αποδείχθηκε και έτσι άρχισα και εγώ να ακουμπάω λίγο από το βάρος μου εδώ.)Ήμουν καθημερινός αναγνώστης και συχνός σχολιαστής. Έτσι και δεν άργησε να έρθει η γνωριμία. Για μένα ήταν κάτι πολύ ..."μαγικό" θα μπορούσα να το πω, μιας και είχα μια ανώνυμη θαυμάστρια!! Μετά από αρκετές ανταλλαγές σχολίων, ήρθε και η πιο προσωπική γνωριμία. Μέσω e-mail φυσικά. Όλο το καιρό που μιλάγαμε, είχα ξεχάσει το πρόβλημά μου! Ήταν σαν να είχα ξαναγεννηθεί! Την σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της ημέρας (και της νύχτας βεβαίως βεβαίως, αλλά και κει θα πάει αλλού η εξομολόγηση οπότε καταλαβαίνετε.) και αμέσως γαλήνευα! ένιωθα ζωντανός. Ζούσα μόνο για Εκείνη, ήταν σαν να ήμουν υποχρεομένος να ζήσω για κάποιο λόγο!Της μίλαγα πολύ ανοιχτά. Εκφραζόμουν όπως δεν μπορούσα με κανέναν άλλον στη ζωή μου. Βέβαια δεν της τα έλεγα όλα, δεν ήθελα να την μαυρίσω, ούτε και να με λυπηθεί. Έβγαζα τον πραγματικό μου εαυτό. Αυτόν που είχα ξεχάσει πως υπάρχει.Μετά από κάποιους μήνες αλληλογραφίας λοιπόν, ήρθε και η συνάντηση που τόσο πολύ περίμενα. Με φόβο βέβαια μήπως και δει κάτι άλλο από αυτό που πίστευε, αλλά νομίζω πως πήγε καλά :). Η μία συνάντηση έγινε 2 και μετά τρεις και κτλ... Κάθε φορά ήταν σαν να ήταν η πρώτη μου φορά. Κάθε μας φορά ήταν και μοναδική για μένα. Πέρναγα υπέροχα παρ' όλο το πολύπλοκο της κατάστασεις. Ναι, υπήρχε δυσκολία.Λόγω αυτής της δυσκολίας λοιπόν, έληξε σύντομα η επαφή μας. Σύντομα, απότομα και πολύ άδοξα. Γκρεμίστηκαν όλα. Μετά ξαναβρεθήκαμε 1-2 φορές είτε μέσω mail είτε από κοντά, αλλά ενώ ήλπιζα πως θα γίνει το θαύμα και θα κρατήσει, ήξερα πως οι ελπίδες ήταν πραγματικά απειροελάχιστές. Το ένιωθα. Το έβλεπα. Το άκουγα.Έχει περάσει καιρός που δεν έχουμε επικοινωνία, αλλά έχω συνηθήσει πια. Το έχω συνηδητοποιήσει. Και ενώ καίγομαι να της μιλήσω, να ακούσω το γέλιο της με την απίστευτα παιδική φωνούλα της, δεν είμαι σίγουρος αν το θέλω. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει κάπου και νομίζω πως είναι μία ανάλωση του εαυτού μας. Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω πως με συμπληρώνει και σίγουρα θα την ήθελα δίπλα μου στην ζωή μου. Φοβάμαι να γράψω το άλλο μου μισό, επειδή δεν θέλω να πιστέψω πως το βρήκα και το έχασα. Μπορεί εγώ να μην είμαι αρκετός για Εκείνη και σε καμία περίπτωση δεν θέλω κάτι που να μην της αξίζει. Και της αξίζουν τα Πάντα μας.Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να διαβάζει ακόμα εδώ και ίσως να έχουν ανταμωθεί τα σχόλιά μας, αλλά δεν το ξέρω.Κατ' αρχήν συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο (πάντα ήθελα να το πω κι εγώ αυτό :P ). Να ξέρετε πως δεν τα γράφω αυτά για να τα διαβάσει Εκείνη και να συγκινηθεί. Όπως και να χει της τα έχω γράψει εκατοντάδες φορές :) Αλλά για να σας πω πως ακόμα και αν δεν προχώρησε όπως ήθελα η ιστορία μου, ζω ακόμα. Ήταν το χάπι μου. Τα βάσσανά μου δεν τελείωσαν (μιας και ήμουν μόνο στα μισά του εφιάλτη μου), αλλά σίγουρα τον γλύκανε. Για αυτό λοιπόν δεν πειράζει αν τα πράγματα δεν έχουν το τέλος που θέλουμε. Αρκεί καμιά φορά μια δόση από αγάπη και αίσθημα ώστε να έχουμε δυνάμεις για να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Να συνεχίσουμε να ζούμε. Κρίση, μοναξιά, προδοσία, κατάθλιψη, ψυχοπάθειες, αρρώστιες και τόσα πολλά άλλα είναι αυτά που πάντα θα συναντάμε στη ζωή μας. Και χωρίς το χάπι μας (ο καθένας ξέρει το δικό του) δεν παλεύται...Χριστός ανέστη, χρόνια πολλά σε όλους (θρήσκους και μη) και να περνάτε όμορφα. Και μην ξεχνάτε! Ακόμα και αν δεν έχετε εσείς κάποιο πρόβλημα, μπορεί να έχει ο διπλανός σας. Ο φίλος σας, ο αδερφός σας. Για αυτό λοιπόν σκεφτείτε πως μπορεί να είστε εσείς το χάπι κάποιου άλλου.Σας ευχαριστώ,Σε ευχαριστώ,...