ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από εχθές τα ξημερώματα σκέφτομαι τι να κάνω. Να κάνω σα να μην το είδα, να γράψω κάτι, να μη γράψω... τι?Φυσικά κ το είδα. Για έναν περίεργο λόγο ξύπνησα χθες εκείνη την ώρα.. ανασηκώθηκα, άναψα τσιγάρο...Μόλις άρχισα να το διαβάζω ήξερα πως ήσουν Εσύ... κ πως μιλούσες για μένα...Μπλέχτηκα τόσο πολύ... ίσως γιατί στην πορεία είδα πως η "ετυμηγορία" βγήκε...Εσύ είσαι ο γλυκούλης (που όντως είσαι!) κ εγώ είμαι η δειλή... που όντως είμαι. Έπειτα από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε νόμιζα πως όλα είχαν αλλάξει. Για σένα. Όταν διάβασα αυτά που εγραψες μούδιασα κ γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου.Ήρθαν στο μυαλό μου στιγμές.. όλες οι στιγμές μας μαζεμένες.Που κοιτούσα με λαχτάρα τα σχόλια στην αρχή να δω αν κ τι μου έγραψες... που άνοιγα με την ίδια λαχτάρα το μέιλ μου...Τα λόγια σου... οι συζητήσεις μας... την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε κ την αμηχανία μας... ντρεπόμουν κ ντρεπόσουν τόσο πολύ...Θυμάμαι μετά..-τι σκέφτεσαι?-να σε φιλήσω...-κ γιατί δεν το κάνεις..?...Θυμάμαι τις ανατολές που είδαμε μαζί αγκαλιά...Που μου δειχνες τ αστέρια...Που είχαμε γεμίσει αγκάθια από εκείνο το παλιοφυτό!Λέξη προς λέξη κ κάθε μα κάθε στιγμή, τα πάντα. Τόσα χρόνια κάθε βράδυ στα όνειρά μου, έρχομαι κ κουρνιάζω στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ.Θυμάμαι που έλεγες ότι είναι αστεία η φωνή μου, παιδική ή σαν καρτούν, όταν μιλούσαμε στο τηλ. κ, γελούσες μαζί μου..Κ θυμάμαι κ την τελευταία φορά. Στεκόμουν στο μπαλκόνι κ σε έβλεπα να φεύγεις.Κ σκεφτόμουν αυτό που είπες. Απ τη δική μου πλευρά. Πως δεν είμαι αρκετή για σένα (για την ακρίβεια πως είμαι πολύ λίγη) κ πως σου αξίζουν τα Πάντα. Όχι αυτά που σου έδινα εγώ, όσο κ αν σ αγαπούσα κ σ αγαπάω....Προς τους υπόλοιπους που θα το διαβάσουν θα πω κ εγώ πως ανεξάρτητα από το πως κυλούν τα πράγματα, όντως υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας σημαδεύουν γλυκά κ ό,τι μα ό,τι κ αν γίνει, τους κουβαλάμε παντα πια σαν κομμάτι του εαυτού μας.Καληνύχτα...Καληνύχτα κ σε Εσένα.