ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάσχω από εσωτερικευμένη ομοφοβία. Δεν μπορώ να το ελέγξω, φαίνεται πως η ζημιά έχει ήδη γίνει.Η κοινωνία και η οικογένεια φρόντισαν να δημιουργήσουν έναν ακόμη συμπλεγματικό άνθρωπο.Ρε σεις υποστηρίζω πάντα τα γκέι δικαιώματα κτλ Αλλά μέσα μου ξέρω ότι δεν κολλάω και τόσο με τους υπόλοιπους γκέι.Νιώθω σαν να είμαι συνεχώς ο outsider: Είμαι αρρενωπός και μοιάζω για στρέιτ αλλά είμαι γκέι. Από την άλλη, οι περισσότεροι γκέι δε νοιάζονται για αυτά που νοιάζομαι εγώ. Έχουν άλλο τρόπο ζωής. Δεν τους αρέσει η μπάλα, δεν κάνουν ομαδικά σπόρ, γενικά είναι κι αυτοί άλλο πράγμα σε σχέση με μένα, το νιώθω. Πάλι καλά που είμαι και της τέχνης και έχουμε ένα κοινό σημείο. Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι το πόσο φτηνοί μπορούν να γίνουν. Το ότι είσαι γκέι δε σημαίνει ότι πρέπει να τραβάς φωτογραφίες ακατάλληλες και να τις μοιράζεις με γκει φίλους σου (ναι το έχω δει κι αυτο, ΕΛΕΟΣ)Κατα τα άλλα, μέσα μου ποτέ δε μου άρεσε όταν αδερφίζει κάποιος. Μου φαίνεται αστείο και χαζό, κι ας κατανοώ οτι τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή του.Νιώθω πάντως, πως όλοι οι άνθρωποι φροντίζουν να κλείνονται σε στερεότυπα και να τα ακολουθούν. Από την άλλη, μπορεί να του αρέσει του άλλου το μπλε μαλλί του, whatever.Και κάπου ανάμεσα σε όλους αυτούς, είμαι κι εγώ, προσπαθώντας να βρω το μέρος μου σ' αυτόν τον παράξενο κόσμο και να πείσω τους γονείς μου ότι είμαι "ακόμα ένα νορμάλ παιδί που θα κάνει οικογένεια". Δεν είμαι νορμάλ όμως, και, παραδόξως, χαίρομαι πολύ γι αυτό. -ΥΓ Νομίζω πως για να είναι κανείς πολύ έξυπνος και καλλιτεχνικός, πρέπει είτε να είναι γκέι, είτε να έχει κάποια άλλα προβληματα ψυχικής φύσεως. Νιώθω πως η φύση μας έχει κάνει έτσι, και πως, αν ήμουν στρέιτ, δε θα ήμουν τόσο ευφυής και καλλιτεχνικός (τωρα θα βιαστείτε να πείτε πως είμαι ψωνιο, αλλα σκεφτείτε πως απλά μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα). Κάτι μας δίνει, κάτι μας παίρνει. Στην τελική, μάλλον κερδισμένος βγαίνω...