ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να καταλαβω..το βλεμμα σου. Εστιαζει πανω μου..τι σκατα λεειι; "δεν εχεις ελπιδες;" "αστο" η "δωστα ολα μεχρι να μ εχεις". Νομιζω μολις εθεσα τελεια τη φαση του αποθυμενου. Την απαρχη του. Δειλοι ανθρωποι που φοβουνται να ζησουν δυνατα παθη η απλα αδιαφορια που εμεις οι κολλημενοι τη φωναζουμε φοβια. Θα θελα να σ αγκαλιαζα..στο διπλα κρεβατι μου εισαι..θα θελα να ξαπλωνα διπλα σου κι απλα να σου χαιδευα τα μαλλια. Να σε νιωθα διπλα μου..να νιωθα το θελω σου κοντα μου..στην ανασα σου. Γιατι να κολλαμε δυσκολα και να ξεκολλαμε δυσκολοτερα. Γιατι τα θελω μας να μη γινονται ποτε πραγνατικοτητα..γιατι τα παθη μας να γινονται μονο σκεψη και η ζωη να συνεχιζεται χωρις παθος..χωρις εσενα. Κι εσενα. Κι εσενα μελλοντικε μου ερωτα. Κι εσυ θα μ αφησεις το ξερω. Ολα μ οδηγησαν ομως στο προηγουμενο..πολυ πριν απο σενα. Ολο το συμπαν συνωμοτισε πλαι του. Κι οταν με κολλησε-δε ξερω καν αν ειχες ποτε αυτο το σκοπο- απλα δε τολμησε. Το νιωθω καρδια μου. Το να εισαι διαφορετικος ποναει. Αλλα ολοι ειμαστε. Μη κοιτας τα θεατρα. Μη κοιτας τις μασκες. Πετα τις ταμπελες απο πανω σου. Ολοι μα ολοι φορανε απο μια! Παμε να το ζησουμε..αφου το νιωθω. Οι δυο μας θα περνουσαμε υπεροχα. Ειμαστε υπεροχοι ανθρωποι αγορι μου. Κι οσο κι αν σκαλωνω αυτο που λεω το εννοω..το λεω για ενα αγορι..για εσενα.