κι εγω το παθαινω αυτο, μην ανησυχεις.. πιστευω οφειλεται στο οτι δεν εχουμε διπλα μας εναν/μια σταθερο/η συντροφο να μας στηριζει σε οτι κανουμε. ειναι απλα το αισθημα της μοναξιας που οσο περισσοτερο ειναι κανεις μονος του, τοσο μεγαλωνει μεσα του κ "κερδιζει εδαφος", κι ετσι οταν γνωρισουμε καποιον λειτουργει σαν "αμυνα". πιστευω οτι καλο θα ηταν να γνωρισεις καποιον κ να ταυτιζεστε πανω σε αυτα που γραφεις. αυτο θα χει ενδιαφερον! κανε μια αρχη απο εδω μεσα, γιατι οχι..
9.5.2016 | 21:21
παντα μονη μου...
απο παιδακι ημουν παντα μονη μου...κοντευω τα 30 και εξακολουθω να ειμαι ετσι...μονη μου νοικιαζω σπιτι και μενω,μονη μου παλευω για τα οικονομικα ( οι γονεις μου με εχουν γραμμενη χρονια τωρα) μονη μου δουλευω,μονη μου κανω τα παντα...εχω 3-4 ατομα να μιλαω αλλα πολλες φορες και αυτα τα βαριεμαι...τους βαριεμαι ολους και ολες...δεν ξερω αν εχω καποια ψυχικη διαταραχη αλλα πραγματικα δεν βρισκω κανενα ενδιαφερον στους ανθρωπους... ενω καποιες φορες εχω αναγκη απο συντροφικοτητα μολις ερθω σε κοινωνικη επαφη ξαφνικα αλλαζω διαθεση και δεν μπορω να σταθω πουθενα,θελω να απομονωθω ξανα...ξερω οτι δεν ειναι υγιες,αλλα δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω...πως να βρω ενδιαφεροντα;
1
